Ademin Kızları Şiiri - Kanber İhsan Öcel

Karşılamadı kimse beni, karşılıksız olan anne sevgisiyle
Görev bildim kendimce güçlü olmayı
Gereksizce.

Zaman çoğu zaman boşa aktı bulanık su gibi
İçine kuru bir dal atabildim sadece.
Yakınımda olan bitenler uzaklarda olanlara ilgimi hiç azaltmadı
Yaşadım.

Düşünceli seyahatlerimde toprakla insanı kıyasladım çoğukez
Hani şu ademin oğulları var ya.
Her şeye muhtaç,
Doyumsuz,
Eli uzun biraz,
Dili kısa olan,.
Kaderci fazlaca yobaz…..türünden

Almasın kimse bundan ders biline…!
Yazdıklarım değil sizin için. kendime

Ademin kızlarına adadım tütsülü bedenimi.
Beni onlar yıkasın, tuzlu göz damlalarıyla
Meşe külü isterim tenime sürüle,
Bulunmazsa kilde olur, dere kenarlarından

Yan koltukta yabancı vardı her zaman, yolculuklarımda tanımadığım
İlden ile, elden ele gezerken gördüm
Komşu kızına yangın Ali Rıza Bey
Hangimizin yok ki yüreğinde bir komşu kızı
Zübeyde adı üstelik / çocuğun Mustafa
Karşılamadı tren istasyonlarında beni kimse
İnsan olana gerek diye yazdım sadece
Ademin kızlarına adadım bunu
Alsın üstüne tamamı

Kamber İlsan Öcel / 03 Kasım 08