Ararat işte alır götürür evrenin karanlığına ve sonra temaşa edersin yitirilmiş tarihi, namı diğer Ağrı, Agıri, Karaköse, Karakilise. Vermiş Allah en yüksek dağını, cezbedici ve dimdik.
Umuttur Ararat, sevdadır, hüzündür ve başkaldırır…
Hücrelerin şaha kalkışında canlı şahididir Mezopotamya’nın.
Evet düşlerdeyim, nedense aklımda Habil ve Kabil kardeş kanını toprağa akıtan Âdem peygamberin çocukları var. Sonra kirlenmiş dünya dehşet gününden bu güne Mezopotamya dedikleri Ortadoğu topraklarından ölüm, acı, ihanet, kan, ağlayan analar, babasız kalan çocuklar ve mezarı meçhul katledilenler. Zulüm hiçmi hiç durmamış ağlamış yeryüzü ve kahretmiş kendini insanlık.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta