Ademe Tutunan Ömre Meysin

Şeridine muhtaç kimlikler, otoban ölüsü zeminde ilerler durur
İz bilmez yol bilmezler, hüsranı mukaddesten görünmez olur
Malumun şahsı yolculukta, zamansız mekânsız kederler bulur
Al alamadığından hakkını, çarkına devrilmiş hezanlar çürür

Tebessümdür maslahatın, arş–ı âlâdan yoğrulan huzura şemsin
Sürüklenen gölgelerdir semada, ıstırabından çalan, feraha koşan
Beyhude yalnızlığa, şifaya yolsun, kararmışa nursun, neysin
Dostun aynasında serre kademsin, âdeme tutunan ömre meysin

Sensin görünenin zahiri, fakirin ekmeği, emeksizin zahmeti sensin
Sen gönlümün sultanı, şiarımın ilhamı, gözlerimin rahmeti sensin
Değer değmeye, gönlüne girmeye, ederi sensin ömrümün, ücreti sensin
Kasabı sensin failin, arananı sensin, aldığım nefesin külfeti sensin

Bir adanmışa sormuşlar “neyin vardı, neyini nerde kaybettin?” diye
Demiş ömrümün bir tespihi vardı, sevgiliyi zikirde kaybettim
Bir kırılasıca gururum vardı, âlemi telakkide fikirde kaybettim
Şimdi bir tek Değer’im var kıyamadığım, onu da kalpte hapsettim
Duruldum, gidecek yerim de kalmadı, eski sensizliği terk ettim

(Eksik Yolcu - Lal Perküsyon Şiir Kitabından)