Âdemden Ademe Şiiri - Erbil Pozam

Rüya gibi bir aşkın içinde kaybolmuştum,
Her şeyin anlamını bir tek onda bulmuştum.
İtiraf ettiğinde bana ihanetini,
Karanlıklar içine bir anda hapsolmuştum.

Kafatasımda sanki tunç topuzlar eridi,
Gözümün pınarları ta kökünden kurudu,
Ne bir küçük hıçkırık, ne bir damla yaş geldi,
Duygularını ruhum zebanilere verdi.

Sandım ki; şeytanların oltasına takıldım,
Her santimde tenime bir küçük kanca geçti.
Acı titreyişlerle çırpındıkça dolandım,
Ve ecelle kol kola sanki asırlar geçti.

Şehrin sokaklarında dirilmiş bir hortlaktım.
Ne âlem beni gördü, ne de ben bir âdemi.
Dost ile hasbihalde teselli bulamadım,
Medet umduğum meyler azdırmıştı derdimi.

Minareden yükseldi müjdeli salâ sesi,
Bu benim kendi salâm, bu benim kendi salâm!
Yüzümde bir donukluk, musalladan da soğuk,
Azrail’le dertleştim etmeden tek bir kelam…

Allah’ım bu nasıl dert, bu nasıl bir elemdir,
Benim çektiğim azap cehenneme bedeldir…
Sen ki merhametlisin, iki kez öldürmezsin,
Öldükten sonra tekrar ahrette çektirmezsin…