Davet var Nuh’tan kavmine
Ama ses veren yoktu.
Hatta eşi ve çocukları dahildi...
Rabbimiz bin gemine Nuh git dedi.
Git de inanmayanlar ne olacak peki?
Sen gemine bin ve git Nuh denir.
Varlıkların en değerlisi
İnsanlara yol gösteren
İman et sesi, onun sesi
İnsanların ilk Peygamber ‘i.
Doğru yolu hep göstermişti
Dünyadan geçen Muhammed’im..!
Bilmeyene sordum, bir de bilene
Öğrenene sordum, sonra öğretene
Yaşayana sordum, bir de ölene
Allah’a varmadan sorun Bence Muhammed’ e...
Müslümana baktım, bir de kafire
Ya Muhammed! Ey Muhammed!
Eğer yaşasaydın benimle beraber
Öğrenmek ve görmek isterdim
Bilmediğim fakat sevdiğim her şeyi...
Allah aşkına gel gir, gel gir;
Şu atmaz olan sessiz kalbime de;
Bir yol var ki sonu viran
Gittikçe boşa çağırır çan
Gitse de dilediği yere şan
Sensiz neyler cenneti bu can...
Bir yol var ki kalpten dile
Gün doldu, gözümdeki yaşlar gibi
Sardı bütünüyle tüm gerçekleri
Aşkların doldurduğu en güzel aşk
Annemi gözümden izletiyorum.
O sesi, tâ içten gelen ses
(Ey insanoğlu!)
Annenin karnındasın
Doğmamış bir bebeksin
Hiç bir şey bilmiyorsun
Yalan yok, dolan da yok
Sevgi yok, aşk da yok
Musa sorar Rabbimize
Var mı benden daha çok bilen?
Rabbimiz var der.
Kim diye soran Musa’ya cevap:
Git Hızır’ı bul denir.
İlk yaratılandı da kıymet mi bilmedi.
Hayır aksine cennet verildi de bilmedi
Şeytana uymuştu Adem de
Cennetinden de oldu.
Tövbe etmişti Allah’a da
Allah Adem gir kainat senin dedi.
Hayatıma bir gülücükle girdin
Sev deyip gözlerime perde çektin
Gerçek yüzünü ise hep gizledin
Ben ise amayım göremez oldum.
Seni seviyorum dedin hep bana
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!