! ! ! **-Adem'le Havva'dan Uyarı

ADEM'le HAVVA'dan UYARI
Namluya sürdüm fişeği
Gez-göz-arpacık,
Nişangahım; tam alnının ortasıydı.
Parmağım çekmek üzereyken tetiği,
Birileri beni uyardı.
Baktım
Adem'le Havva'ydı.

Çekme tetiği torun dedi;
Vurmak istediğin,
Senin birkaç kuşak kardeşin.
'Ben senin ilk baban,
Havva ise ilk anan.
Öldürmek ölmektir,
Bahaneler hep yalan.'

Biz nefsimize aldandık
Sunulan irem cennetini
Bir zakkum meyvesine sattık.

Hepiniz doğdunuz tertemiz bebek olarak bizden
Birer ufak çıkar için nefret ettiniz birbirinizden.

Oysa mal- mülk bir anlık
Dünya- yaşam hepsi fani.
Kendilerine servetler verilen,
Karun'lar Süleyman'lar hani

Benim oğlum habil hani
Hani öldüren abi kabil.
Biri cennettedir şimdi
Cehennem de diğer katil.

Haklıydı ADEM.
Neydi alıp veremediğimiz;
Neden böylesine körelmişti
Gerçeklere gözlerimiz.

Beden bizim değil,
Bize yaratan dan emanet
Öyleyse nedir birbirimize düşüren ihanet.

Savaşlara bir sebep vardı demek.
Sebep ekmekse, değil ekmek.
İnsan doğası gereği
Her daim bölüşülürdü yemek.

Toprak olabilir miydi
Varlığın temel maddeleri,
toprak-su- hava, ateş.
Hepsi yaratanınsa eğer
Nedir ki bu keşmekeş.

Adem baba söyle dedim
Nasıl biter kardeş kavgası,
'oğul' dedi 'neden geldim
Diye düşünmeli insan mayası'.

İnsan dediğin yaratık önce mayasına bir baksın
Bilsin ki topraktır özü ona göre toprağa bassın.

Allah yarattığı bedene iki can vermiş bilinsin
Biri nefis ki kirlidir, biri ruh, temiz bilsin.

Yarın öleceğini bilsen bugün günah işler misin
Şeytanı arkadaş edinip cehenneme gidermisin.

Şeytan HIRS yükler insana, insan uyarsa şeytana;
Dünyaya sahip olmak için kıyar onbinlerce cana.

Haklısın dedim Adem baba.
Ama bildim bileli var bu savaş.
Var elbet dedi Bekir;
Bilinirse; gerçekler saklanmadan,
Biter o da yavaş yavaş.

Ve ben tüfeğimi emniyete aldım
Kendimi tasavvuf siperine saldım.
Adem'le Havva'yı çözsünler diye
Karşı cephede barışa yolladım.