Adem Kunt Şiirleri - Şair Adem Kunt

Kaşlarını gerdin,kirpikler çıktı yaydan,
Dudakların nar gibi,yüzün aydınlık aydan…

Gözlerin kömür sanki,yaktı bakışın beni,
Seninle samanlık bana,evladır saraydan…

Çökerken akşamın hüznü karlı dağlara,
Gözlerim dolar hep,dalıp giderim…
Bahar geldi mi bilmem sizin bağlara,
Ben benimle,senide alıp giderim…

İçerdeyim,yalnız,kimsesiz,
Duvarlar soğuk,gece sessiz…
Etrafımda dolanıyor yokluğunun gölgesi…
Yaşamak bu mu,sensiz gölgesiz…
Sana gelmeyi bende istiyorum,
ciğerlerim parçalanırcasına koşarak…

Yalnızım diye başlıyor yine,
Derdime ortak kara kalemim.
Beyaz sayfaları taşlıyor yine,
Her harfin içime yara kalemim…

Bir uhde…
Korku ve ümitle birlikte,
içimde bir uhde…
Geceleri sıcacık yatağımda,
çayımı yudumlarken sıcak sıcak,
evimin çatısına vururken yağmur..

Şu alemde neler oluyor be!
İnsan düşününce,
düşünemiyor bile...
Bir gün önce ak gördüğün,
sonrası kara oluyorsa,
hiç ağlamaz dediğin gözler,

Aşk nedir?
Hava mı,
su mu?
Yoksa,
bir kelebek…
Ağlayıp kaybolan,

Yediveren baharı konuyor pencereme,
kuşlar söylüyor şarkımızı her sabah,
uyandırıyor beni…
Ne zaman yağmur yağsa,
her damla sen oluyorsun…
Ama düşüp yere hep,

Gel,dedim sana yar,
gelmedin,
niçin?
Anlayamadım,
gelmen için,
o yüce dağlar mı engel? ..

Bir başka bu akşam kızıllığı gurubun,
Ve o,giden sevdalar kadar uzak,gönüller kadar durgun…

Denizde dansediyor batan güneşin aksi,
Duramam buralarda beklerken beni o galaksi…