Adem Keven Şiirleri - Şair Adem Keven

çocuksun, benim de bir parçam.
küçüksün ama; oldun dünyam.
varlığım sana, hizmetim sana,
ciğer paremsin; sana kıyamam.

gülüşünde gülüşüm var.

şairim...
ilhamım ne gül ne de bülbül
öten bir keklik kanadında gizli ilhamım
sarı yamaçlarında bozkırın

palazlanıp uçamayan

gönül penceremden hicran ufkuna
kıvrım kıvrım uzanan yollar
her köşesinde, her adımında
kalbimden bir parça bıraktığım hazan yollar

bazen müjdedir bekleyene, yollar

Dinsin yalnızlığım

Bir kâbus oldu yalnızlık, çöktü yüreğime
Ne bir dost sesi, ne bir kuş sesi değer pencereme

Gönlüm karanlıklar deryası, her yer zindan

uzatmalı bir hayat kardeş bizimki

özü alınmış buğday tanesi gibi…

mineral, vitamin kabukta kalmış

şiir suskun
şairse küskün,
kelimeler dargın
zaman yorgun

yorgun be dostum

Yeni şiirler yazmalıyım!”
Diye haykırdı şair,
Boğazda son martılar uçarken…
…
İstanbul…
Gidiyor sessiz sakin elden

Yeryüzünde ne çok renk varmış
Adını bilmediğim, kendisini görmediğim…
Çocukken yedi renk bilirdim
Ebem kuşağının bana öğrettiği.
Onları da nisan yağmurunda
Ya da yaz yağmurlarında görürdüm.