Adem'in Hikayesi Şiiri - Nimetullah Yıldız

Bir tarihi yoktu, Adem'in.
Yoktu, dönüp bakabileceği bir gerisi
Yoktu, hatırlayabileceği bir geçmişi.
Bir annesi ya da babası yoktu
Yetim veya öksüz bile değildi!
Hatta doğmamıştı bile.
Ne bir hikayesi vardı ne de ona hikaye anlatabilecek b'aşka birisi.
Uyutmak için uydurulan masalların ne olduğunu bilmezdi.
Uyutmak için uydurulan masalların yarım kaldığından habersizdi.
Masallar ile büyütülen diğer çocuklar gibi değildi.
Yarım kalan masalların ne olduğu hakkında hiç bir fikri yoktu.
Yarım kalmış bir masalı bile yoktu ki, çocukluğundan hatırlayabileceği.
Bir çocukluğu bile yoktu hatta, çocuklarına anlatabileceği.
Bir yalnızlığı yoktu Adem'in.
Hatta yalnız bile değildi.
Yoktu onu yalnız bırakabilecek b'aşka biri.
Yoktu "yokluğu" tarif edebileceği ikinci bir kelimesi.
Eşi benzeri olmayan bir adamdı, Adem.
Eşi benzeri olmayan bir gerçeğin temsiliydi.
Rabbi ona bir eş verdi, eşi benzeri olsun istedi.
Havva'ydı eşinin adı. Artık Adem yalnız değildi.
Gibisi olmayan bir cennette yaşıyorlardı.
Orası bizim buralara benzemezdi.
Gibisi olmayan bir hikayeye başlıyorlardı.
Hikayelerin ilki sonrakilere benzemezdi.
Başlamalıydı hikayeleri!
Bazen hikayeler anlatırdı hakikati.
Hikaye başladı ve de "bir varmış"dedi Adem.
İblis'in sesi duyuldu birden. "Bir yokmuş" dedi kibirden.
Bir varmış bir yokmuş derken, soluğu o ağacın dibinde aldılar.
Soluk kesen bir hikayeydi, başlayan.
Soluk kesiyordu o cennettin güzelliği.
Yasak bir ağacın gölgesinde soluklandılar.
Öyle bir ağaçtı ki bu; her yaprağı aynı yalanı söylerdi.
Öyle bir ağaçtı ki bu; tüm gerçekleri yalan ile örterdi.
Öyle bir ağaçtı ki bu; tohumu fidanına, fidanı ağacına hep aynı yalanı söylerdi.
Yasak bir ağacın meyvesiydi bu hayat.
Yasak bir aşktı bizimkisi.
Fidanın akibeti tohumundan belliydi.
Yalanla tohumlanan ağaçlar, birer birer yaprak dökerdi.
Yalanla tohumlanan kelimelerin birer birer kopardı, kıyameti
Kandırdı onları İblis! "Yaklaşın" dedi. "Benzersizdir bu ağacın meyvesi."
Yoktu kibrine yenilenin, yalandan başka bir kelimesi.
Yasak tanımıyordu İblis! Günah kokuyordu nefesi.
Önünde eğilmediğini, önünde eğecekti.
Kelimeleri tükenmeyen ALLAH'ın emri belliydi.
Dedik ki: "Ey Adem! Sen ve eşin cennete yerleşin.
Orada dilediğiniz gibi bol bol yiyin, ama şu ağaca yaklaşmayın.
Yoksa zalimlerden olursunuz." (Bakara - 35)
"Derken, şeytan ayaklarını oradan kaydırdı.
Onları içinde bulundukları konumdan çıkardı.
Bunun üzerine biz de, "Birbirinize düşman olarak inin.
Sizin için yeryüzünde belli bir süre barınak ve yararlanma vardır" dedik."(Bakara - 36)