Hepimiz
Âdem’in çocuklarıyız
Usulca büyüyoruz / uzuyor saçlarımız
Dolanırız cadde başlarına amansız
Gün kasvetinden kaçarcasına
Yarışır ıslıklarımız.
Çok severiz elma kokusunu
Gözlerimizi ararken yorulakalırız kaburgasız
Arafta başına buyruk muhasibiz
Tufan saatlerinde kocaman olur çığlığımız.
Yüreğimizde her daim ölümden telâşe
Her zaman arkadan çekilir gömleklerimiz
Ve Habil, her zaman en büyük kardeşimiz.
Hepimiz
Âdem’in çocuklarıyız
Kardeşçe uğurluyoruz karganın karasını
Ve iki denizin ortasına
Kurarız Hızır otağını
Durmadan hatmindeyiz
Hayyami rubailerin son satırlarını
Kuyuların iniltisi uyutmaz uykularımızı
Çizerken avuçlarımız, haritalarını.
Hepimiz
Âdem’in çocuklarıyız
Yangın yeri yüreklerimiz gül tarlası
Akrandır bizimle Azrail’in mesafesi
Öyle bir çoğalırız ki bayram sabahları
Sevinçlerimiz bayram şekeri sefası.
Hepimiz
Âdem’in çocuklarıyız
Ve /
Sevdiğimiz kadar
Seviliriz.
Kayıt Tarihi : 4.4.2016 00:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Seviliriz'
Yine de bilmeyiz çok sevmeyi, herkesi sevmeyi, her insana bir parça gülücük, her çiçeğe, bitkiye, her insan ve hayvan yavrusuna ve dahi her yaştan ötekilere sevgiyi bir yolunu bulup uzatmayı.
Bilmeyiz ve yarım kalır güzellikler.
Kırgınlıklara döner, çatışmalara döner, içe kapanmalara döner, dedikodulara, yanlış anlamalara döner. Üreteni de, tüketeni de yer.
Yüreğinize, elinize sağlık.
TÜM YORUMLAR (3)