Adem'im Ben Şiiri - Sinan Okur

Âdem’im Ben

bir yolcuyum,
hancı beklerken yolumu
bütün çıkışlar tutulmuş fütursuzca.
geçit vermez yoluma döşenmiş dikenli teller.
bir kısır döngü gibi
hep aynı yollarda dolandım
daraldım.
aynı kaldırımları voltadan aylarca aşındırdım
zamanın boşa aktığının acı hüznüyle
belki de çoktan yola koyulmuştur trenim.

bir rüzgârım,
şiddetli bir tufana dönüşmek
yoluma dikilmiş bütün surları yıkıp
yerle yek-san etmek isterim.
dağların yücesinden
korkunç sesimle vadileri inletmek
korku salmak
sahte yüzlerin maskesini düşürmek
kovalamak
tozu dumana katmak isterim.

bir çölüm
güneşin kor sıcağında kurumuş
rahmetten kalmış hep yoksun.
suya bir gül kadar hasretken
bulutlar teğet geçer üstümden.
güneşin kavurucu sıcağını
gecenin ansızın çöken ayazını
aynı anda yaşamaktan
çatlamıştır her yanım.

bir mahpusum,
dar bir alandan solurken hayatı
arşı âla-yı titretir belki feryadım
ancak körelmiş vicdanlarda bir yankı uyandırmaz.
nedenler-niçinler-nasıllar beynimi felce uğratmışken
beklerim,
beyhude bir bekleyiş olduğunu bilmeden
gözleri körelmiş kötürüm ulaktan müjdemi

bir insanım
dağlar taşlar kabul etmemişken yüce görevi
yüklenmişim semersiz ağır bir yükü ezelden.
gurbeti mesken edinmiş kendine
dışlandığı öz vatanının özlemiyle inleyen.
ah’larla acının en keskin ucuyla dağlanmış yüreğiyle
bir garip handa miadını dolduran
ahsen-i takvim’im
bir âdem’im ben…
S.Okur 21.07.2017