Âdem ile Havva {Havva’sız Adem mi ola! }

Âdem ben olsam, Havva sende sensiz,
Varsın mekanım cennet olmasın,
Dünyada sensiz, senin sevgin’siz,
Şeytan gelse uzaktan
Salınarak, sinsice,
Dese ki bak bu yasak meyve,
Hikaye böyle,
Durma yesene,
Yemem, aldanmam o hain ve lâine
Yerim, dese ki, kavuşacaksın sevdiğine
Atılsak cennetten, itilsek faniliğe
Düşsek dünyaya
Hikaye bu ya
Ben Bâbil’e sen ise Mekke’ye
Üzülsek, ağlasak ayrılığın bencilliğine
Sorsam seni ‘gördünüz mü? ’ diye
Dağa, taşa, uçsuz bucaksız kor gibi çöllere
Dayanabilirsem sensizliğe,
Sendeki bensizliğe,
Ne sıcağa kanarım, ne mesafeye,
Ne de aramızdaki aşılmaz,
Soğuk ama sıcak kum denizine
Bulurum seni
Sırf gözlerine bakayım,
Soğuk ellerinden bir kez daha
Bırakmamacasına tutayım diye
Yalvarırım yaratana, seni,
Kıvırcık saç telini,
Yanardağı misali sıcak gözlerini,
Ve bendeki bitmez sevgini geri almasın diye
Ve şeytan tekrar gelse,
Salınarak, sinsice,
‘Sizi cennetten attırdım’,
‘Dünyada rahat ettirmem’ dese,
Sana beni, bana da seni kötülese,
İkimize de vesveseler verse,
Bir ‘Lâ havle’ çekip yönelsek kıbleye,
Kıble olacak olan yere
Anlasak şeytan karşıdır yüce Rahim’e
Yalvarsak ‘Ya Rab bizi bağışla, bizi esirge’ diye
Rahatlasak girdiğimiz emniyetin tesiriyle
Kursak evimizi dünyada sessizce
Cennetten kovulmanın verdiği eziklikle
Yer yüzünde sen, ben,
Birde bizi halk eden
Sen bende,
Ben ise hep sende,
O ise göklerde, yerlerde, dağlarda, denizlerde,
Kısacası her yerde,
Çocuklarımız olsa,
Yalnızlığımızı alsa bir nebze
Hepsinin adını Hâbil koysam
Ta ki Kâbil’e sıra hiç gelmese,
Olmasa ölümler,
Boğulsa dünya aşka ve sevgiye,
Yaşasak ömrümüzü yine
Sen bende
Ben ise hep sende
Ansak yaratanı birlikte,
Bana seninle,
Sana da benimle,
İkimize bir nefes verdiği sürece