Adem ile Havva dan K... Şiiri - Dinmez Er

Adem İle Havva’dan K…

Yaşamlar bilirim pencere önünde geçen,
Hiç gelmeyecekleri bekleyen,
Ölümden farksız derin sevdanın izleri,
Ne camgüzelleri serçelerin şakaları,
Ne de gugucuk’ların camları tıklamaları,
Gülümsetemiyor pencere mahkumlarını,
Biri var içeriden dışarıları gözleyen,
Duvara çivilenmiş zaman.
Gece demez gündüz demez nöbette…
Sevenin yalnızlığını, aşığın ayrılık acısını,
Gözlerinde lav, yüreğinde sancılar
Kadın her gün bir defa ağlar,
Aşkın oduna yanmış erkek ömrünce,

Dilimde çocukluğumun tarifsiz tadı,
Çocuksu bir aşk kalpteki gümbürtü
Bahçende dilek ağacı dileklerime yabancı,
Bilmem kaç yıl geçti sarardı cebimde resmin,
Bademlerle birlikte çiçek açardı,
Bir zamanlar içimde aşkın,
Boşuna bekleme beni, ne sabahı,
Güneş doğmayacak!
Seni bekliyor battığı karanlığın içinde
Titreyeceksin, için üşüyecek, ellerin,
Ne etsen ısınmayacak soğumuş yüreğin,
Mutsuz, umutsuz kendi kışlarında yaşlanacaksın.

Merdiven basamaklarını bir, bir çıkmak,
Düşercesine inmektir hayat dediğimiz.
Ve bundandır yaşamın son demlerinde
Yoruldum diye pes etmek!
Üzülmene değmez sen giderken,
Yasını tutacak birileri olur elbet,
“Aşk eski bir yalan,
Ademle Havva’dan Kalan” *

Dinmez ER / Çeşme / 2017. 02. 02 / * Bir şarkı sözlerinden.