Adem İle Havva Şiiri - Yılmaz Sarı

Durduğum her yer gibi, ayrılıkların kavşağında bekliyordum. Dündüm daha.
Zaman kurulmuş bir cümlenin ana fikrini anlamadan pimi çekilmiş bir bomba
tafrasında suratımda patlıyordu. Önceleri bir nehir sonsuzluğuydu sana olan
düşlerim, şimdiyse bir nehrin susuzluğu aşk denen sonsuz serüvenin,
Kime aldanmıştı Havva,
Elmanın kırmızılığına mı?
Yoksa Âdem’in gözlerine mi?
Ya da tam tersi mi?
Âdem ile Havva'nın hikâyesi?
Yine de kandım ey Şaman, sevda uğruna yanılsamalara. Çünkü etimden fazla
olsa kemik ne fark eder, var etmezdi beni senin düşlerine sığınmaktan başka.
Çünkü gözlerin olmasaydı göremezdim, göremezdim kırmızının yandığını,
bilmezdim en ücraya söylenmiş türkülerin beni çağırdığını. Bak dönüyor dünya kanımda biriken aşk, ihanet, ölüm ve hınç mangasıyla. İnsanım ben ey Şaman, duyguların karışımından yapılmış bir soyutluk, kemik, et ve kanda salamura edilmiş iskeletim tanrıların katında. Ben öldürürken gecenin sisli mavisini sen en kuytu limanların hüznüne şaraplanırdın, hatırlıyor musun? Daha Habil ve Kabil tutuşmamıştı savaşa ama ben kemiklerden kürdanımla dişlerimi karıştıyordum. Ne için biliyor musun? Sadece güçlü olmak ve daha fazla yaşamak için. Bak işte eridim birden karşımda duran alımlı bir edayla cilveleşen Afrodit kılıklı bir insanoğluna. Ben insanım ey Şaman, dizgilerimi bir bırakırım aşka, bir alır birileri benden dizginleri, sürerler gökyüzünde Helios'a inat sevda arabasını. O zamanlar güneşi ben getirim yeryüzüne, benimle gelir bereket ve benimle ısınır soğuyan yüreklerin mahremlik hafızası. Ey Şaman, ben düşlerin gece yolcusuyum ve beyaz çarşafların kıvrımlarında resimleşir içimin gizil yanı. Sayrılıklarım doğum sancısıdır aslında, her gün ölüme biraz daha yaklaştıkça.

Ve kollarından tuttuğu gibi Âdem
Havva'yla dünyaya geldi.
Onların ki bir günahtı belki
Ama daha çok günah çıkarttı.

Havva, ilk anam, o elmayı yediğin için ve bize aşk olgusunu inadına yaşattığın için teşekkür ederim.

Yılmaz SARI