Adem ile Havva Şiiri - Zehra Kemaloğlu

Adem ile Havva

Kadın susuyor,
Adam gelip tutuyor kadının saçlarından
Göğsüne dayıyor, bütün kuytularına fısıldıyor.

Bir kara büyü bozulurcasına
Beyaz kuşlar uçuyor
Kadının göğüs kafesinden.

Yeniden birbirine kaynaşan kırık parçalar gibi
Kadını öpüyor adam, diz çöküyor;
Dökülen beyaz çiçeklerini topluyor kadının saçlarından
Nefesiyle ateşi soğutacak birazdan
Aynada kendi yüzüne bakar gibi bakıyor....

Bir orman hızla geçiyor gözlerinden
Bembeyaz atlar dörtnala koşuyor
Seni seviyorum diyor
Bütün düğümler çözülüyor
O an
Adam!
Denizini getirip kıyılarına bırakıyor kadının.....

İlk ve son diyor, kadının göğsünde;
Suskun, yorgun saçlarını okşuyor
Sanki kuşlar cıvıldıyor, alkış tutuyor orman ahalsi
Böyle bir tablo nefes alıyor sanki! .

Ömrüne biçilen zamanı çalıyor
Ellerinden, süzülen zamanı mutlu kılıyor kelebek
Dönüp göğe bakıyor,
Hüzünlü gökteki yıldız
Gecenin karanlığına karışıyor..
....
Bir dilek tutuyor o an
Hüznünün en masum yanına
Gülümsüyor, kimse duymuyor çığlığını
Bastırıyor, saklı yerlerinde nefes nefese
Gördüğü bir filmi yaşıyor...

Göğsüne koyduğu ellerinde bir mayın olduğunu anlıyor
Adam! .. hemen kalkıp gidecek oluyor,
Tekrar yatağın köşesinde oturuyor
Kadının ağladığını görüyor
Eliyle kadının yanağını okşuyor.

Bu aşkı yaratan sen, diyor
Biliyordum ben bunu...
Dibine kadar çıplak uçuyor zaman
Zarif bir kelebek gibi göğüsleri arasından
Ağız tadıyla uykuya götürüyor gözlerini
Adam
Ve
Kadın.....

Aşka nikah kıyıyor.