Âdem ıçinde âlem Şiiri - Arap Kurt

Korkularım kadar varım
Korkularım kadar gerçek
Ellerin ellerimde gülistandır uçurum
Beklendiğini bilen sır yüklü kelebek
Ve alacakaranlık

Benim bilirdim şehri
Oysa ne çok yabancılaşmışım
Sahibine yük olan yılkı at gibi
Alıp başımı gitmişim!

Yokluğumda
Bir korku sarmış melek yüzlü çocukları
Gözleri buğulu
Gözleri ağlamaklı
Sokaklarda fink atıyor çakallar
Duvar diplerinde itler
Sis çökmemiş hâlâ
Uzaktan duyuluyor kurt uluması
Mesafe cesaretleri olmuş
Korkularını gideriyorlar
Ürkek ürmelerle

Karar verdim kalmaya
Korkma !
Yılma sen
Vakti gelince
Kurt inecek bu sokaklara

Umudunu yitirme
Ufkunu karartmasın
Solan gülün rengi
Tomurcuğu düşün
Uyanırken sabaha
Dağılan kuş yuvaları
Bozmasın asabını
Aynı kuş
Aynı yere
Yuva yapar bir daha

Bütün mevsimler aynı değil mi?
Yaşayınca insanca

Nasıl kahin olmayım
Putlarla savaşırken
Kır kır bitmiyor
Mutlaka geride kalıyor bir parça
Ya sol gözü
Ya da kopmuş bacağı tanrının
Dualar nefret barındıran dua
Şükür sadece nefsi içinse şükür

Bir/az insan
Azaldıkça azalan izan
Herkes havanın oğlu adem
Ademin içinde âlem

Aşk ol
Aşık olayım
Sev
Sevgili olsun adım
Ben hep varım
Var olacağım
Buradayım
Henüz daha ölmedim.