Adem Eminoğlu & Volkan Kırımlıoğlu 3

Bugün dünden beterim…
Acılarım, acıdan ağırıyor,
Her nefeste içime çöken bir yorgunluk.
Bilsen ne kadar zor,
ne dayanılmaz bir ağırlık..
Acının, acısını taşımak.

Serseri hisler doluyor ruhuma,
Kendi içinde kıyasıya kavga eden..
Ne nedenini sorabiliyorum,
nede durdurabiliyorum…
Sonunda,
büyük ve şiddetli bir kasırga..
Enkaz bırakıyor ardında.

Ve kasırga.
Her yer paramparça.
Sessiz, soğuk bir yalnızlık..
Ve o enkazın altında sen…
Çık Çıkabilirsen ,
ama önce kendini bul, o enkazın içinden.

Oysa ne çok şey vardı;
gökyüzü umut kadar mavi,
yollar hep ileriye uzanırdı...
Şimdi yollar yerle bir,
ve gökyüzü gri bir perde.
Umut diye bir şey kaldı mı..
Yoksa o da mı bu rüzgârla savruldu?

Ellerinle kazıyorsun geçmişi..
Her bir taşın altında,
bir anı gizli..

Bir dokunuş, bir gözyaşı.
Ama zaman acımasız,
Her seferinde biraz daha uzaklaştırıyor
o anları senden...
Hem sen bilmezsin ki,
acının acısını taşımak
Ne demektir..

Ve düşünüyorsun..
Enkazın altında, gerçekten kim var?
Bir zamanlar gülen bir yüz mü..
Yoksa hep içten içe kırılmış bir kalp mi?
Belki de kasırga,
senin içinde.
Yıllardır biriken
sessiz çığlıklardan doğdu...

Bugün dünden beterim…
Ama yarın? Yarın..
Belki daha güçlü çıkarım,
bu enkazın altından..
Kendimi yeniden inşa ederim...
Ve kasırga sonrası gökyüzü..
İlk kez masmavi görünüyor bana...
İşte bu yüzden, bu yüzden sana sonsuz..
Müteşekkirim...

Eminoğlu & Kırımlıoğlu