Adem Elması Şiiri - Yusuf Kırgın

Siyah örümcekler deler geceleri, mumyalanmış soğuk bedenimin örtüsüz geçmişini.
Titrer, kaynayan kettle’ın soğuk sesi.
En çok sabahları ağlar o,
En çok sabahları ağlarız biz.
Dudaklarımda geceden vurulan bir hayin sevgili.
Bir tırtıl nasıl uyanırsa dünyaya bir kelebek diye,
Ben de öyle uyanmıştım sana.
Güzelliğin bir kanat daha takmıştı kanatlarıma.
Sevebilmek, uçabilmek değilmiş oysa.
Bunu ağlayan kettle’da söylüyor üstelik.
Bütün kanatlar delinsin delici aletlerle,
Köpekler göğe bakarken dellensin.
Doyurdu karnımı bu girdap mahşerin sofrası.
Dudaklarımı yakan şehvetli dudakların değil,
Bu girdap mahşerin sofrasında yediğim adem elması...