Adem Çimli Şiirleri - Şair Adem Çimli

Çok yaşlanmış değil mi?
Buruşmuş elleri
Tabut olmuş camilerine
Sırtında yedi kambur
Kızarmış uykusuzluktan gözleri
Huysuz…

Suçum bilmekti 
Öfkeyle toplayıp saçlarımı
Arsız bir acıdan geçmek

Zehirli aşk şarkısı ağzımda
Kara bir yalanın çatal dili

Hatırlıyor musun
Çiçeklerimi ezmişti
Öfke yapraklı dalların
El kadar çocuktum
Diyarbakır’da bir caddeydi hayatım
Şarkılar otururdu kaldırımlarımda

Açmışım ağzımı
Canını yakan tuşundan
Kurtulmaya çalışan piyano gibi
Damağımda fil dişinden bir payanda
Küsmüşüm hayata
Kırmızıdan dikilmiş kefenim

Hüküm verdiler 
Mekruh bir şehrin ortasında
Aşkların demire kestiği bir havada
Sedirden önlük diktiler
Darağacında sallanan çocuğa

Dağlar yaslandı hasretimin boz yamacına
Yıldız büyüttüm kar için
Yağdım Kura’ya
Yar oldum döndüm
Çocukluğuma
Çocukluğum ki

Evvela toprak büyüttü bizi
Sonra, biz onu
Kanımızda akar
Aynı toprağın humuslu tonu
Benim mavim onun göğü
Onun göğü

“Bilinmez nasıl yarattı mucit
Rüyadan bir helezonun
Sarmal ucunda başladı vakit’’

Altı üstü bir salkım dünya
Tek hecenin dalında

Aydınlığa uzatıyorum ellerimi
Bir avuç alıyorum cevherden
Buldum sanıyorum manayı
Oysa mana koca bir yanılgı

Her saat aynı mı yaşatıyor anı

Sen gidince
Sen gidince
Resimlerin ölürdü
Ceset gibi kokardı albümler
Etlerini dökerdi kuşlar
İntihar ederdi kahve içtiğin fincan