Aday Şiiri - Ahmet Özdoğan

yüzbinlerce insan beyni umutsuzca otuz haziran günü dizildiler sıralara yıl bindokuzyüzyetmişyedi ve üçyüzkırkbeşbinbeşyüzbeş aday yarış atları gibi sıralara konmuştuk her birimiz ayrı yerlerdendik oysa kimimiz doğudan, kimimiz batıdandık becerilerimiz içimizde patlamaya hazır bir volkan bense sorulara bakıp duruyordum ama göğsümde bir şeyler feryat ediyordu bilmek isterdim karmaşık soruları ama ne çare yıkıldığım anlardı bir zaman sonra beton yığınının merdivenlerinden iniyordum yüzümde garip tebessüm hava kasvetli, kaldırım ne kadar dardı yollarda yürürken paramparça duygularla aklım düştü kaldırıma kaldırmadayken aklımı göğsümden bir ses yankılandı -bırak onu bırak! dudaklarımda garip tebessüm feryatlarla doluydu her yer tepeler, ağaçlar, kuşlar delirten esintiyle karmakarışık çok şey ağlıyor gibiydi bende hüzünlüydüm, ağlamaklı ve İstanbul boğazında sahil yolu yürüyordum kayıtsızca özel yaşamlar, yalılar arasında kaldırımlarda aklını düşürmüş aday… “Üniversite adayından” 30 Haziran 1977 Sarıyer İst.