Adanmışlığımdı Hayatına Hayatım

Acıyor yüzüm,
Sana bakan gözlerim,
Bir bakışına ömrümken feda,
Şimdi mezar sessizliğinde,
Yıllarım…

Kaç mevsimin yaprakları çürüdü,
Kaç mevsim bakışlarım söndü,
Bir dakika hebasında parçalanırken yüreğim,
Şimdilerde yıllar sürükleniyor,
Dağılıyor bakışlarım,
Sus pus ıssız dünya,
Bir feryat tınısında yüreğim…

Kahredici unutmaya çözüm geçmiş yıllarda kilitli
Ve
Kimlere hesap savaşım var,
Şimdilerde
ki
Boş verdim tüm çiçeklerin renklerine…

Sonrasını düşündün mü bu gidişin… Daha da sonrasını…
Odama kapanacağımı, perdeleri çekeceğimi, ışıkları söndüreceğimi, güneş neyime gerek deyip, kalın perdeleri camlara asacağımı, neyime gerek benim gülmem, deyip, hayatın bam teline basacağımı düşündün mü hiç, gidişinden sonrasında, da?
Düşündün mü hiç senden sonra yıkılacağımı, düşeceğimi, sonsuza kalacak bir sevginin, buruk bağımlığı ile “ölmem mi gerek” deyip, sonunda boş verebileceğimi, yine de senden kopmak için başıboş çareler arayabileceğimi de, düşündün mü?
Her sabah kendime düşlerimin rengi ne renkti diye sorardım, bu sabah yine sordum, kahverengi kelimesi döküldü dilimden, nedeni yok dedim, yok işte bugün senle uyandım ki içinde hiç mavilik olamayan düşler sarmıştı tüm gecemi, yazık oldu yine bu geceye dedim hayıflandım, oysa ben sana günaydın demek için ayrılırdım mavi düşlerden, bu ne şimdi kararmış içim...

Hadi boş ver sen yoksun diye de ölmem gerektiğini de düşünemezdin ki sen de benimle beraber ölmek isteyendin, di’ mi?

Adanmışlığımdı hayatına hayatımın,
tüm bakışlarını yüreğimde gizlerken, korkusuzluğumdu korkularım oysa gitme korkusuna gizlenen, ömrümü kilitlemiştim oysa ömrüne, bir tek gülüşüne, sonsuzluğumdun oysa bakışlarına gizlenen, nefesim...
Kalemine saklanmıştı ezelden sesin...
Oysa yaşamlar ne kadar da çok benzerlik taşıyor yılların ardına...
Gecenin karanlıktaki sesi, karanlığın sesinden gün doğumuna ulaşan senin sessizliğin, mezar taşındaki sessizliği yok etti sanki...
Uzakların en uzağındasın, düşüncelerimin en yakınında, uzatsam kollarımı dolaşacaksın her bir parmağıma, gözlerinin koyusu gözlerimde, saçlarının kokusu benliğimde öylesine sen, öylesine yanımdasın işte…

Kalanlarla, gidenler arasında bir fark vardı, ona da sevgide sadakat denirdi...
Gerçek ki yarın güneş çıkacak, muhtemel ki sen yarın da yok oluşunun yıl dönümünü kutlayacaksın, bir gerçek daha var ki sen bende her güneş doğuşu ile biraz daha isleniyorsun...
Say ki dünlerde vardım senin yanında, say ki sen hep vardın benim yanımda, say ki hiç riya olmadı hayatımızda, peki o sadakat dediklerimiz kimin yanındaydı?

Hüzünleri sorma bana, sorma ki bilmeyesin arkasından ağlamak geldiğini ve de ağladığımı...
Bitmeyesiye bir sevdanın kabuklarıydı bu kadar kalın, kanat kanat durduramıyorsun kanı, kırılgan bir sevme olsaydı da ölümüne ağlasaydık...
Kararan güneşe bakıp galiba yine sensiz akşam oluyor diyeceksin belki de...

Bense hâlâ gülüyorum bu hüzne... Neden mi sevgili neden mi, çaresizlik ipleri o kadar uzun ki asıl, asıl ulaşamıyorsun düğümü çözmeye ve o kadar uzaksın ki bir o kadar yakınsın ki bana çaresizlik diz boyu şaşkınlıktan...

Bir anda kendi kendine konuşuyordu hayata karşı ve de yaşadıklarına karşı, yüzüne sürdüğü ellerinin avuç içleri, ıslak ıslak olmuştu, aldırmadı, düşüncelerinin etkisi avuçlarındaydı, yüzünün yorgunluğunun resmi… Sadece kendisi duyuyordu kelimelerin içlerini… Ve… Ve…
Sen gidiyorsun ya, bak yarın güneş kararacak, belki de şimşek çakacak, ihtimâl ki kuşların göç yolları karışacak, belki de yine çok yağmur yağacak ve sen ıslanacaksın, ihtimâl hasta olacaksın işte ona dayanamam, sen gitme...

Bir gün adama sevgilisi "senin yoluna ölürüm" demiş, adam her söylenilişinde hep inanmış ona, bu süreç yıllarca sürmüş ve bir gün O da demiş sevgiliye, "ben de ölüyorum her gün sen gideceksin" diye ve eklemiş, hadi öl de ben de arkandan belki gelirim demiş, kadın "Peki" demiş ve basmış gitmiş…

Ve adam uzun zaman düşünüşlerinden sonra cevap verdi kadına, "basıp giderek benim için ölme, çünkü sen sevgisin," derken bile, arkasından gidemeyeceğini, gördü, "çünkü hak edilenlere ölünmek haklılığı doğardı"

Ve adam ekledi "sevgi ölürüm diyenleri hiç sevemedi, çünkü sevgi, uğrunda seninle yaşamak isteyenlerdenim diyenlere sadakatle bağımlı kaldı...

Şimdilerde yaşanmamış sayılan hikâyelerden sayılsa da, kalanlarla ölmek gerekmediği anlaşılsa da bu devran... Dönüp durur...

Bazen insan kendinden bile olsa, kaçışları için, hayâllerinin uzandığı yere gitmek için zincirlerini kırıp kopmak ister...

Eskidendi her şeyin çok güzel olduğu her şey, şimdilerde ise sadece güzellikleri ile yaşamlardayız...

Hediye edilmiş yaşamlar vardı geçmişte, bu yaşamların güzelliği sürdükçe, yıllara doğru uzandıkça, kahredici acılara dönüşürdü…
Kalabalıklığımızın güzelliği yalnızlığa dönüştükçe, hüsran acılarla başladı.
Kaybedilmiş o kadar çok şey vardı ki bu günlere özleme dönüştükçe, acılar damar damar, dolandı benliğimize…
Oysa biz güzel günlerin çocukları, sevgilileri iken, şimdilerde yalnızlığın akıttığı gözyaşlarının sahipleri olduk…
Biz bu günlere kale duvarları ile bentler oluşturarak geldikçe, artık vazgeçilmiş hayatlara dönüşmüş bedenlerimizle, çaresiz bakışlarla dolanıyoruz hayatın acı bentlerinin üstünde…

Şimdilerde söylenmemişliğine hayıflandığım tek cümlenin peşinden koşarken, kendi kendime, “bu gün yine bana sevdiğini söylemedin” derken, acılanmanın da artık bedenime açtığı darbelerin etkisi ile şaşkınlığımın ve de acılanmaların son merdiven basamağındayım…

Bazen yaşamlar gerçeğin ta kendisi olarak emsal oluyor hayata...
Bir bakıyorsun ki o gerçeğin içinde buluyorsun kendini ansızın bir an...

Hadi biri, bir daha çıksın da bana bir kez daha bu kentte çile çektirerek, göç ettirsin beni sisli şehirlere…