Adanmış Ömrün Kırıntıları

Geçen her günü özlüyor insan
Eğer biliyorsa ömründen eksildiğini
Ayrıldıysan bir kere
Artık geri dönemiyorsun da kentine

Özlediklerinle ve seni özleyenlerle
Kurulu bir hayat varsa güzeldir
İçimde anne özlemiyle dolu bir gecede
Üşengen bir yalnızım
Ağına düşmüşüm avuntuların

Anne sen gel diyorsun
Yollar getirmiyor seni bana
Ocağına düşmüşüm yangınların
Ağına düşmüşüm sönmüyor yangınlarım

Ah bu baş ağrılarım
Tek düze gitmeyen hayat
Tüm bu yorgunluklarım
Bana monotonluğu özlettiriyor

Bil ki arıyorum seni adanmış ömrün kırıntılarında
Ve kalp kıpırtılarında
Bil ki istiyorum seni yaşarken

Ki sen ki içimin yorgun avuntuları
Bana hayata en bağlı olduğum anlarda bile
Ölümü güzel gösteren
Ecel anımda gülmeyi öğreten

Bil ki bekliyor insan
Küçük bir anlayış da olsa sevdiğinden
Hiç görmemiş olsa bile
Böyle bir yüz beliriyor aklında

Gel ki açsın kollarını her seven
Say ki olmadı geçmişin
Ve önünde bir geleceğin
Yaşa hiç korkmadan varsa bile öleceğin

Umulan bizde küçük bir anlayış
Belki getirecek peşinden büyük mutluluklar
Mutlak sonuca giden her çözüm
Beklentilere yanıt vermeye de bilir

Nasıl başlayan bir hayata gülüyorsak
Ve biten her ömürde ağlıyorsa insan
Bir gün dönersin umuduyla
Ölüp ölüp diriltiyor derin bir heyecan
Sonsuz hayat yoktur ama
Sınırsız düşünceler vardır insan hayatında

Nerde olmamı istersen beni oraya koy
İki ucu keskin bıçaksa;
Değsin ve kanatsın