Adana Terminalinde Yıllar Sonra

Adana terminalinde yıllar sonra
Eski bir şarkının elini tuttu dakikalar
Sen kaldırımlarda yürürken
Ömrümden mevsimler yürürdü
Toprak, yürürdü başağa
Islanınca gözlerin,
Gök, yürürdü yedi renkli kuşağa

Takvimler yandı ömrümün duvarında
Çığ gibi büyüdü yuvarlanan hasretim
Hangi iklime götürdün mevsimlerimi
Sen vardın; sarı-beyaz açarken papatyalar tarlada
Toyluğum gözlerimi perdelerken sen vardın
Kara gözlerinden almazsa demini
Hatrım kalırdı çayda
Sağlığımdan bedel aldı gidişin
Ne fayda canım-gülüm
Dönsen bile ne fayda

Define sandığıydı gözlerin
Açılırdı kapakları her sabah
Onlar ki şimdi bana, hırsızlık kadar günah
Adana terminalinde yıllar sonra
Eski bir şarkının elini tuttu dakikalar

Bilir misin
Bir otobüs molasına kaç deprem sığar
Evlendiğini söyledin,
Çankırı’ya taşındığını…
Farkettin mi bilmem hala
Eski bir tablodan nelerin aşındığını
Açıklarında yükü zehir gemiler battı şehrimizin
Balıkları bile suçlu duruyor
Vurgun yemiş Akdeniz’in
Kauçuk ağacı yok şimdi sahil yolunda
Paytonlar yasaklandı
O eski İskenderun bir meçhule saklandı

Kaçıncı perondan bir ses
Ustura gibi düştü aramıza zamansız
Benden koparmaya bir anons yeterken seni
Birini seviyorum dedim arkandan,
Nişanlıyım dedim…
Adana terminalinde yıllar sonra
Evli bir kadına yalan söyledim

Sen vardın
Turuncu yeşilden ayrılırken bahçede
Bir Bismillahla nikâhlanıp atılırken ağlar denize
Sen vardın şehrimizde
Adın bereketti gönül soframda
Gittin ya
Artık zengin olsam da bir
Fakir kalsam da

Seneler geçti bilmem hala yerini
Çankırı saklı kent haritamda
İçinde depremler saklı
Sende kalsın şarkıların makamı
Onlar bana senin kadar yasaklı

Gökte uçurtma ipini kırdı
Kara tren rayından çıktı yerde
Hala çocuğum ben
Dizimi kanatıp ağlıyorum aynı şehirde
Gençlik vapur gibi geçerken limanlarımdan
Zannetme ki kalbim seni unuttu
Bakarken kurulduğun otobüsün ardından
Gözlerim yağmurdan artakalan buluttu

[huseyinuzel.com]