Adana'da 42. Yaş Şiiri - Nazif Koç

Adana’yı geziyorum
Maziden kalan yıkık dökük hatıralarla
Neresinde derin bir ah çekmediğimi
Hatırlamıyorum
Sonbaharı yaşamak da hoş
Portakal çiçeklerini soluyorum mazimle

Ve
Bir de ezikliğimi, sensizliğimi
Öyle bir ah çıkıyor ki ağzımdan
Burukluğumdan fazla
Çığlığında sanki gönlüm baharda
ADANA’yı geziyorum
Paramparça anılarla
Saçlarımı süpürge
Ellerimi kürek
Gönlümü çuval
Toplayıp doldurmak istiyorum
Hatıraları yaprak yaprak dal dal
Sensizliğime kahroluyorum
Bir okyanus varlığında gönlümde SEVDAN
Boğuluyorum.
Hatıralar, hatıralar, hatıralar…
Zincirleyip yakama asılmışlar
Şimdi ellerim çaresiz damlaları
Okşuyor gözlerimde
Kâhküllü başımdan simsiyah
Saçlarımı çalmışlar
İçimden ağlamaklı türküler tutturmuşum
Dikenleri gönlüme batan sevdadan
Su sızdıran testimizden
Kaç damla kalır dibinde bilemem
Ne zaman tükenecek bu nefes
Sen de gelir misin ADANA’ya
Hatıralarını toplamaya günün birinde
Ah yar
Hatıralar seni
Ruh misali benliğime sokmuşlar
ADANA’yı geziyorum
Unut unutabilirsen
At atabilirsen
Bu şehri sanki bizim sevgimizden
Yapmışlar…