Adana Şiiri - Ali Püsküllüoğlu

Yatmadığım bir oda,

Kokusunu bilmediğim bir çiçek,

Gitmediğim bir dağ,

Yorgun uzanmadığım kumsal,

Ağlayan bir karga

İnleyen bir taş.

Güzeli güzel yapan sevmek

Adana: At arabaları, bisikletler, kamyonlar

Traktörler, yayalar, el arabaları

Otolar, giriyor birbirine dar sokaklarda;

Aşlamacı şıngırdatıyor güğümünü

Soğuk soğuk soğuk

Soğuk aşlama.

Bir kuş diyor ki ona, gül gibisin.

Küçük, kırmızı yuvaları sever

Benim yılanım, girer içlerine, uyur.

Peki, ne yapar o zaman Tanrı gökte,

Sonsuzluk sıkmaz mı onu?

Durmuş, soruyor

Ölüm olağan mı sence?

Hayır diyorum, hayır

Celladın işi ölüm.

Adana: O özlediğim kent.

Çocukluğumda ğaç altında yatardık

Yaz geceleri ve daima göçte;

Biliyorum yıldızların sessizliğini

Ama görmedim suskun bir ülke.

Gözyaşı mı olmak istiyorsun ey ırmak?

Düşmesini bilmiyor bu yaprak,

Uçmasını bilmiyor bu kuş,

Yürümesini bilmiyor bu çocuk,

Sevmesini bilmiyor bu kadın,

Yağmasını bilmiyor bu kar,

Akmasını bilmiyor bu dere,

Pek çok şeyi bilmiyor bu halk.

Kar eriyor, dere çığlık atıyor

Dolaşıyor otları, ağaçları inceden bir rüzgâr,

İşte yine, doğa bu, güzelim ana

Evrene kafa tutuyor ve hatta sana, ey ölüm!

Yolları taştan Adana: Duruyor işte orda

Ulaşıyor sıcak bir yaza, solgun bir güze.