Adamlığa öykünen insan Şiiri - Ahmet Salı

İnsanım ben,
Emeğiyle geçinmiş bir babanın,
Küçük oğlu...

Demir pasıyla kaplanmış,
Çatlak elleriyle tutunduğu insanlığı
Asla bırakmamış,
Hayatın kiri pasıyla kalbini kaplatmamış,
Adamın evladı..

Hiç büyük laflar,
Söyleyemedi.
-İnsanlığı kurtarma projeleri ise hiç olmadı-
Namaz kılarken duyduğu mutluluğu
Bahçesine fidan dikerken buldu
Ya da,
Badana yaparken odasını..Ve
-Adam ol- derken çocuklarına..

Doğdu,büyüdü,çalıştı,
Adam gibi yaşadı.
Duruşuyla dikkat çekmese bile
Yorumuyla,
Hayatın yetiştirdiği insandı..

Bir sırrı fısıldadı ve
Göçtü gitti.
İNSAN OLMAK ADAM OLMAK
Demek ti..
Yaşamayı göze alan ancak
Bu sırrı anlayabilirdi.