Adamların esaretinde kadınların dünyası

Çaresiz kalmış kadınlar cehennemidir bu dünya.
Kimsesizliğin mahzun bakışlarıyla,
hep ıslak gözleri vardır kadınların.
Umudu tükenmiş, yorgun,
bir parça sevgi uğruna kandırılmış.
Mutluluğu kursağında bırakan hayatları imzalamışlardır kanlarıyla, canlarıyla.
Kimisi hayattan okkalı bir tokat yemiş,
kimisi hayata okkalı bir tokat çevirmiş.
Ama her sarsıntıda kendi devrilmiş.
Çaresiz kalmış ölü bedenli kadınların dünyasıdır, bu dünya.
Sokak köşelerinde beş kuruşa,
beş kuruşluk adamların hizmetini yapma mecburiyetinde kalan.
Ücra bir yerde cansız bedeniyle toprakta son bulan, yaşamların son durağıdır bu dünya.
Eğitim hakkı çalınmakla başlamış yaşama.
Çalınan tek hakkı bu değilmiş ama.
Mesela korkmuş çok konuşmaktan dır dır eder diye.
Kelimelerini saklamış, hayalleri gibi kimseler fark eder diye.
Çok beklentisi yokmuş aslında,
tek beklentisi ocağındaki çorba kokusunun yayılmasıymış evinin odalarına.
Şarkılar söyleyerek bakabilmek belki balalarına.
Evinden koparılmış,
çocuklarından koparılmış,
savrulmuş sokakların karanlığına.
Öğrenmiş çarparak kötülüğün acımasız duvarlarına.
Sevmeyi, yaşatmayı beceremeyen adamların dünyasıdır, bu dünya.
Mihriban SAYDAM