Adamın Öz'ü Şiiri - Nurullah Demir 2

ADAMIN ÖZ'Ü

Yaşı az geçmiş, otuzu
Saçlar sarı, apak yüzü
Laf değil, senettir sözü
Adamın Öz'ü Enbiya

Yaşına aldanmayın, siz
Akılda, fikirde eşsiz
Yunus Emre kadar aziz
İlim saçıyor Enbiya

Naciye ana, baş tacı
Ayırmadan tokla, acı
Sundu, yine sütlacını
Tatlı mı tatlı Enbiya

Ne Hasan, ne de Mustafa
Burada sürmedi, sefa
Duvardaki resme babam
Az ağlamadı, Enbiya

Sırtında işin ağırı
Of demez, çeker kahırı
Çok sevdim ben o, sabrını
Eyyup'tan almış Enbiya

Köy evi, oyun parkından
Çarkı dönder, su arkına
Toprak da varsın, farkına
Köyün umudu, Enbiya

Aldırmaz, öğlen güneşe
Bazen sabahın beşinde
Uyumaz, hırsız peşinde
Yolu kolluyor, Enbiya

Yükleri, onu yıldırmaz
Koşar dost, yaban ayırmaz
Kimsenin kalbini kırmaz
Hem Evliya, hem Enbiya

Riyakar, bekleyedursun
Asla, sana toz kondurmam
Kuzum der, seni doğuran
Sen kardeşimsin, Enbiya

Yeme yetişmiyor, para
Malı sürsek, bir meraya
Ne tefeci ne de icra
Gelmez köyüme, Enbiya

Gübreden, mazottan yana
Döndük, soyulmuş soğana
Köylü kaçmadan yabana
Makamı zorla Enbiya

Akıp gider Demir çağın
Kurumasın tarlan bağın
Kıymetin şimdi bil sağın
Taş değil altın Enbiya
Şair Nurullah DEMİR