Adamı yokluk Şiiri - Hüseyin Demircan

düşün dur içini kaplıyor hüzün
fakirsen karnın hiç görmeyip tokluk
şarabını alır eyleyip üzüm
ezip ezip sıkar adamı yokluk

hayat öğretmendir sen bir talebe
körebe oynayın sık sık kal ebe
yere yıkar dertler gelip galebe
kor misali yakar adamı yokluk

kendini hisseder işe yaramaz
aç kalıp bu devir dersin 'param az'
akraban dostların artık aramaz
akrep gibi sokar adamı yokluk

miskinliğin ilim ile çelişmez
eğitimin yoktur kafa çalışmaz
gelişen dünyada asla gelişmez
kervanına takar adamı yokluk

saç dökük çok yıllar geçmiş aradan
seni kurtaracak anca yaradan
ayırt edemezsin akı karadan
kör ediyor bakar adamı yokluk

enflasyonu kalkıp geçer atağa
saplanırsın derin çamur batağa
ince dert düşürüp böyle yatağa
mıhlayıpta çakar adamı yokluk

muhtaçsın muhanet namert nadan'a
odan görmez kireç bilmez badana
hakikaten olmuş adeta dana
itip itip kakar adamı yokluk..