Adam Ve Torbası Şiiri - Abdurrahman Demir

Uzun bir yola koyuldu adam
Sırtında ömür torbası
Gittikçe yol alıyordu hayat
Ve son demdir bu
Azığı biter dolar ömür torbası

Yaşadıkça ağırlaşıyordu torba
Epey de yol almıştı adam
Belini bükmüştü ömür torbası

Yorulmuştu durdu
Kendisiyle yaşıt
Sert bir kayanın üstüne oturdu
Farkına varmazdı yoksa
Şikayetsiz akıp giden iki zamanın

Dinlenme esnasında
İçine baktı torbanın
Biraz peynir ekmek
Ivır zıvır arasında
Kokuşmuş bir aşk
Çıkarıp atmayı düşündü adam
Malum upuzun bir yolda
Tek başına yayan

Garibim eli varmadı bir türlü
Her ne kadar ağırlığın çoğunu o yapsa da
Gel gör ki kanıtıydı katlettiği yolun

Gözleri sönmüş sigara izmaritlerine takıldı
Yanında da
Dedesinin
Babasının
Annesinin... resmi
Adı özlemdi bunların
Düşünmeden çıkarıp attı bunları
Faydasız
Bir gram bile hafiflememişti
Ömür torbası

Geriye dönüp baktı hayıflandı
Çok geçmeden yüzünde tatlı bir gülümseme
Artık o torbadan kurtuluyordu adam
Önünde hasret barınağı kocaman bir kabristan