Adam ve Şehir Şiiri - Meksen Kılınç

Aşkla öldürdüm ölmemeyi, aşk beni öldürse de
Dünden geldim yarınlarda tükendi bu günüm de
Ben zaman bilmez bir deliyim sende lale devrinde
Sen beni akıllı bilsen de divaneyim ben aşkın seyrinde

Seni bu şehirde sevdim ilk önce
Sonra bu şehirde kaybettim yine
Sen yoksun şehir can verir benim içimde
Şehrin cümlesi zevki sefada ben öldükçe
Laleler açmadan bir tabuta koydum İstanbul’u kendimle

Yıkılır bütün şehir hayallerinde bir adamın
Yıldırımlar düşer bağrına bu adamın
Yanar tutuşur avuçlarında şehir bu adamın
Bir şehri İstanbul daha yıkılır peşinde sevdamın

Sen beni bırakıp gitsen de çarpar yüreğim hala sende
Saymadım kaç geceyi sensiz sabah ettim bu şehirde
Bilmem gözlerinin uğruna kaç yıldız yaktım gökyüzünde
Bir bardak suda bile mavi denizler taşırırdım gözlerine
Bir vapura bindirince İstanbul’u, gözlerini arıyordu martılar

Kaç defa ölmek istedim bu şehirde sen varsın diye,
Bir türlü elim varmadı sevdan başımda semah dönmekte.
Yıkılan neden ben oldum her seferinde seni sevdikçe,
Felç oldu şehrin surları, seni içime çektiğim her nefeste.
Şehri İstanbul'a sebep oldu, depremlerden beter gözlerin...

MEKSEN KILINÇ
12.02.08