Adam ve Şapkası Şiiri - Ahmet Durgut

Adam, çıkardı şapkasını önüne koydu
Başladı içini doldurmağa...
Güldüklerini, ağladıklarını,
Yoksulluğunu, yalnızlığını,
Yüzündeki kırışıkları, Saçlarındaki akIarı,
Ellerinde ve ayaklarındaki nasırlarını,
Bugünlerini, yarınlarını......

Peşinden derin derin düşündü
Hayatındaki yorgun yorumsuzluğu
Beceriksizliği geldi aklına.
Ağlamak istiyordu
Ağlayışını da koydu kanlı kanlı,
Yaşadığı anlamsız günlerini koydu,
Şapkanın içi koktu.!

Elindeki filtresiz sigaradan
Sağlam bir fırt çekti, üfürdü hızla üzerlerine...
Şapka bir sallandı, PİR sallandı
Gitmek istedi şapka gidemedi.
Alıp kaldırmak istedi hepsini, kaldıramadı.

Adam, öfkeyle vurdu bir tekme
Attı dışarı kokuşmuş şapkayı
Dışarıda yağan yorumsuz yağmur...
Hepsini yıkadı, şapka boşaldı.
Adam, eğilip aldı eline şapkayı
Geçirdi başına yağmurları
Derinden öyle bir iç çekti ki,
Usul, usul, Kâh gülerek kendi kendine
Kâh ağlayarak, tükürüp gölgesine...
O alaca karanlığa doğru yürüdü gitti.......!