Adam ve Kadın Güncesi Şiiri - Tahir Sadi

Kendime yabancı geliyorum
Bu şehre nasıl uğurlandım, uyanmaktan korkum.
Muslukların boğuk seslerinde yıkayacağım şu yüz kimden arta kaldı
Bu evin eski çocuğu ben miyim bilmiyorum.
İçime bakmaktan yorulmam
Şu içimdeki galiba benden kalan kimse değil.
Üşüyorum, hatıralar esiyor içeride
Mevsime göre değil dışarısı ben bana galiba hırkama ıssız kalmışım,
Kemiklerimden tenime uzayan ağrı sarmaşıkları susuz
Kendi kokumu alıyorum üzerime düşen başkaca bir koku
Yangınları düşündüm gereksiz karanlıkların içinden
Işıksızlık işaret ediyor sesler uzak ve şekilsiz duvarları
Hangi yönde kaldı perdeler gözlerimi bulsun artık sokak lambaları
Sözlerimi kız tenlerine adayacak adam da değilim
Derdi olmalı adamın fikrin madenlerinde yevmiyeli işçilik
Korkunca uyuya kalmaz kadınlar bildim erkek kalbine rahmet gibi çökenini
Sıcak su elleri, köpükleşen gülüşleri ve lokmalara bakan çocuk gözleri
Sevilesinden seçmeli çiçeği karanfil ve kadın içi çe geçmeli