Adam Ve Kadın Şiiri - Zülküf Özçepik

-I-

önce,
adamın gölgesi kayboldu.
bir daha
güneşi göremeyecekti çünkü.
sonra da
kadının gözyaşları kurudu
ve artık
yağmurları,
evin camından izliyordu.
adam,
yağmur,
kadın ve güneş.
aynı şehre aitti;
fakat ikisi de
ayrı evlerin esiriydi!

-II-

adam
uyandı sabah,
hep olduğu gibi,
önce boş yastığına baktı;
kadın,
kalktı sabahleyin,
dışardaki zemheriye inat
çocuklarının gözlerinde,
yangınına su aradı.

açtı evin kapısını adam,
boş kalabalığın
seline kendini bıraktı;
kadın evinden çıktı
sonra,
dönüp mezarlığının
kapısına bir kilit daha attı.

bir sigara yaktı adam
eski günlerden
kendisini,
bir o bırakmamıştı;
sigarasını yakan bir adam
gördü kadın,
karşısından gelen,
gözlerinde damlalar
tomurcuklandı.

elindeki sigarasına
vurdu bir rüzgâr,
adamın,
harlanan ateşiyle
yüreği büsbütün alev aldı.
külleri uçtu
üzerine kadının,
sadece külüyle bile
ciğerleri dağlandı.

ve kadının bir elinde
oğlunun eli,
diğer eli geçmişin
izleriyle sızladı;
adamsa,
yürümeyi unuttu sanki
buruk heyecanı
ayaklarına dolandı.