Adam ve Kadın Şiiri - Muharrem Abut

Yıkılmış bir adam düştü yolda.
Dizleri kanamış,
Elleri yırtılmıştı.
Acımıyordu canı.
Yüreğindeydi yarası.
Anlatamamıştı kendini,
Kendi kendine.
Sızılar sızmıştı gönül denilen haneye.

Bir adam yolda düşmüştü.
Bir kadın tutmuştu elinden,
Kaldırmak için yerden.
Aslında o kadında düşmüştü,
Adam da onun elinden tutmuştu.
Birlikte kalkacaklardı ayağa,
Birlikte tutunacaklardı ellerinden
Ve hayata…

Adam ve kadın birbirinin aynıydı.
İkisi de yenik başlamıştı hayata.
İkisinde de bir şeyler vardı eksik olan,
Onları tamamlayacaklardı.
Adam kadındı, kadınsa adam.
Farkları, biri kadındı diğeri adam.
Yürekleri de birbirinin aynısıydı
Ve biri diğerinin aynası.
Bir elmaydı onlar,
Biri öbürünün öbür yarısı.

Adam yarınını arıyordu kadında,
Kadın geçmişinin izlerini silmek.
Adam, adamı olmak istiyordu kadının,
Kadının, kadını olmasını.
Karım diyordu biricik karım.
Öyleydi de, kadın karısıydı adamın,
Yani öbür yarısı adamın.

Kadın ortasındaydı başkalarının.
Başkalarının yetişemeyen elleri,
Bakamayan gözleriydi.
Verendi kadın, ömründen,
Ve belki de hep başkalarına vermekten kendinden.
Kendi kalmayacaktı kendinde.

Adam ve kadın bir kavşakta karşılaşmıştılar.
Bir kavşakta sert bir virajı alıyorlardı,
Alacaklardı da virajı,
Sonrada adam kadını alacaktı,
Canına can yapacaktı,
Canına can katacaktı.
Çünkü kadın canıydı adamın.
Can, canansız olmazdı.
Onlar bir kökte boy atan iki ayrı daldılar,
Kökleri aynıydı.
Rüzgârlar ne kadar hırpalasa da,
Kıramazdı onları, çıkaramazdı.
Çünkü onlar hayata sevgi kökünden tutunmuştular.
Onlar ayrılamazdı.
Bazen incinebilirlerdi, birbirlerinden,
Darılabilirlerdi, dar zamanlarda.
Ama onlar söz vermişlerdi,
Ve hiç yalan söylememişlerdi.
Sözdü sözleri…

Adam kadındı,
Kadınsa adam.
Onlar bir kökte iki daldılar,
Kararlıydılar.
Ve öylece de kaldılar,
Sevdiler, sevildiler,
Küstüler barıştılar,
Birlikte yaşadılar kalanını hayatın,
Ve bir gün birlikte öldüler.
Hikâyelerini anlattılar geride kalanlar,
Duyanlar ve duymayanlar…