Adam ve Çocuk Şiiri - Abdurrahman Kaan K ...

Ve
adam “sev” dedi çocuğa!
Çocuk da sevdi.
Sabahları cıvıl cıvıl sesiyle,
onu uyandıran kuşları sevdi.
Toprakla birleştiğinde;
dünyanın en güzel kokusunu veren,
yağmuru sevdi.
Dalında kurduğu salıncakta;
hayatının
en güzel günlerini geçirdiği,
ceviz ağacını sevdi.
Sonra; armudu ve hepsini...
Ha!
bir de
o güzelim kokusuyla insana
yaşama sevinci veren,
çam ağacını sevdi,
Dağları sevdi,
ovaları sevdi,
nehirleri,
denizleri,
gölleri,
sonsuz güzellikteki doğayı sevdi,
ayırmaksızın.

Ve bir gün
sarı saçlı, yeşil gözlü
bir konuk geldi eve.
Ardından,
siyah saçlı ela gözlü.
Onları o küçük şeyleri,
o şirin harikaları
çok sevdi.
Kendini ve onları dünyaya getiren,
anne ve babasını zaten,
çok sevdi.
..............................................

Ama
gün geldi
çocuk büyüdü
“o”nu sevdi
ve
çocuk
bütün önceki sevmelerini
unuttu...!