Tüm umutsuzluklara rağmen gülmeyi unutmadım.
Yaşamayı öğrendim hayatta, ayakta kalmayı.
İnsanları öğrendim, yüzlerinde maske.
Savaşmayı öğrendim, yenmeyi dövüşmeden.
Gözpınarlarım yaşla dolsa da bunları saklamayı öğrendim
Devamını Oku
Yaşamayı öğrendim hayatta, ayakta kalmayı.
İnsanları öğrendim, yüzlerinde maske.
Savaşmayı öğrendim, yenmeyi dövüşmeden.
Gözpınarlarım yaşla dolsa da bunları saklamayı öğrendim
Ben parkta oynamadım,görmedim salıncağı,
Ben hep yerde büyüdüm,bilmem ana kucağı,
Ana gibi olmazmış,rastlanmazmış eşine,
Kırk yaşında bir adam,ağlar mı annesine?
Çok üzüldüm Mustafa Bey...İnanın bu nasıl duygudur bilmiyorum bilmekte istemiyorum...Dileğim tüm annesini görmeyen tanımayan bilmeyen insanların en çok sevdikleri anne sevgisini şefkatini doya doya yaşamaları..
Annesi olan çocuk 40 yaşına gelsede çocuktur.. Annesi olmayan kaç şanslı çocukta acaba çocuk olabildi ki...
İçim buruldu..Çocuklar annesiz kalmasın diyorum..
Sevgilerimle
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta