Adam ve Annesi Şiiri - Mustafa Asım Çankaya

Hazanda ölen ağaç,baharda dirilince,
Alır beni bir hüzün,dala su verilince,
Çayırda koşar kuzu,annesinin sesine,
Kırk yaşında bir adam,ağlar mı annesine?

Kucaktaki bir bebe,annesine gülünce,
Anne başın okşayıp,yavrusunu öpünce,
Var gücüyle yapışır,göğsüne,memesine,
Kırk yaşında bir adam,ağlar mı annesine?

Ben parkta oynamadım,görmedim salıncağı,
Ben hep yerde büyüdüm,bilmem ana kucağı,
Ana gibi olmazmış,rastlanmazmış eşine,
Kırk yaşında bir adam,ağlar mı annesine?

Olsaydı da yanımda,sırtımda taşısaydım,
Hazinem o olsaydı,ben fakir yaşasaydım,
Şu anlamsız dünyanın,katlanayım nesine?
Kırk yaşında bir adam,ağlar mı annesine?

-Hanım sen de annesin,anneyi anlat bana,
-Kızım ne hissedersin,sarılsa annen sana?
Hayali çıksa gelse,bulsam kendime sine,
Kırk yaşında bir adam,ağlar mı annesine?
Kırk yaşında bir adam,ağlarmış annesine…