Adam Ruhu Şiiri - Özlem Saba

Aldatmalı dedi adam!
Bir uçurumdan yuvarlanmalı.
Varmalı o kör kuyunun dibine.
Belki yüreğin yanmalı.
Belki avuçların kanamalı.
Ama yanmalı!

Aşk ile yanmalı!

Eskimişti adam.
Çürümüştü.
Ancak o bilirdi,
Aynı iştahsız kadınla,
Aynı sabahlara uyanmanın sızısını..

Korkuyordu!
Bir ceylanın gözlerine bakar gibi korkuyordu.
O gözlere hapsolmaktan korkuyordu.

Ama içinde yenilmez bir duygu vardı.
Ilık ılık esen saba rüzgarı misali..
Adam yeniliyordu.
Susarak öyle çok konuşuyordu ki.

Kadın ona hiç cevap vermiyordu..
Paltosunu aldı.
Şapkasını aldı.
Sıcak içten gülüşünü aldı.
Tersine çevirdi anahtarları.

Gitti kadın!

Giderken kadın;
Adam hala o uçurumda yuvarlanıyordu.