Adam ölmedi Şiiri - Selim Ünüvar

Uçtu kuş, göz kırptı zaman
patladı aşkından yürek
talihsiz bir kazaya uğramasın diye
çıkardı kağıdını cebinden adam
Kontrol etti ezberini.
Ezber yerindeydi.

Esasen adam günün birinde
Öleceğine inanmaya çalışıyor.
hatalarıyla yüzleştiği dünyasının akışında
kendine yer bulmaya çalışıyor.
güvenilir emin bir yer.
sırtlıyor kendini
Taşıyamıyor.

Arkasında hoşnutluğunu kazanamadığı
Çok sayıda insan için
kendi uğradığı haksızlıkların
hesabını yapıyor.
alacaklı çıktığını düşünmek
yetmiyor güç bulmasına.
Kazanamıyor.

gitmek istiyor aslında adam.
Aşkla tükettiği büyük sözlerinden,
Pası, küfü, kiri kaldırsa
onlarıda alacak yanına.
Yalnızlık düşünü sevmiyor.
uygun bir hüzün arıyor zamandan
Bulamıyor.

Adam günün birinde
Yanına aldıklarından dahi emin değil.
Gittiğinden habersiz,
bir başına gidiyor.
Elindeki çığlık susturur zannediyor
Susturur çıkmaz sokaklarda, bekçilerin ıslığını.
Çıkamıyor.

Ruhunu dinlemek için en yatkın olanından
bir köşebaşı seçecekken adam
müdahale ediyor soğuk.
razı geliyor adam ışıksız bir köşeye
Karışıyor tesbih, elindeki çığlığa
Tövbe diyecek tek tek, fakat nereden başlasa
Bilemiyor.

O isim takılıyor nasılda israrla.
hanımeli kokusuna benzeyen o isim.
Gülümsüyor adam ismini anınca,
Kader bir avuntu ifadesi değil.
Adamın ihtiyacı anlamak değil bu sırrı.
Şimdi anlamak kalıyor adama
Anlayamıyor.

Tek nefeste hayat diyor, nefes alıyor sonra
Biliyor kış geceleri soğukla kulaklarına
mehtaplı akşamalarda hayallerine
gittikçe saçlarına ve sakalına dokunan hayat
Sabırla kendisinden cevap beklemektedir.
Cevap için adanmışlıklarını, yüreğini, enkazını
Toplayamıyor.

Adamın yanıldığı ezberi değil bu kez.
İçtenliğine kasteden zalim bir satırbaşı.
Ne vicdanına anlattığı masal
Ne başını yaslamasını bekleyen düş
Nede yardımıyla cezbeye geldiği şarkı
Çare değil israrından kuvvet bulan kördüğüme
Çözemiyor.

Kuş kondu. Göz yumdu zaman.
Dağıldı eldeki tesbih.
Talihsiz bir kazaya uğradı aşk.
Çıkardı hayatını üzerinden adam.
Kontrol etti kalbini.
Kalbi yerinde değildi.
Adam ölmedi.