Adam Olmak Şiiri - Çağdaş Çelik

İnerken gece, dişleri çarpık yalnızlığına,
Utandın elleri nasırlı kimsesizliğinden,
Söz vermemek için kimseye,
Tutunacak dal bırakmadın kendine
Kazayla, tutamazsın diye.

Vebali büyüktür sözünden dönmenin,
Onikinci maddesinde öyle diyor kitabında delikanlılığın,
Kendini susmaya mahkum eden sendin,
Bu sustalı gecelerde, sol yanında hissettiğin sıcaklığın,
Kan değildir açıklaması, umutlarındır yitirdiğin.

Bak koçum, çıkar at sen şu pelerinini inceden,
Sen de haklısın, aşka söylenecek tüm sözler haybeden,
Vur kafanı duvarlara da dökülsün ne varsa seni kahreden,
Acele et, zamanın yok, gün doğmadan sen doğacaksın yeniden.

İşte böyle dostum,
Yarım bıraktığın üniversite,
Sevdiğin kadınlar,
Aldattığın kadınlar,
Üzdüğün kadınlar,
Ve Seni üzen kadınlar,
Hepsi silinecek defterinden bir kalemde,
Sen düşünedur, silgi değil miydi o diye?

Koy bakalım bir şarkı dağılsın beynimdeki sancı,
Neydi adı, o adam söylesin, geçenlerde ölen müptezel şarkıcı.
Sesi de iyiymiş aslında, öldü diye değil, harbi söylüyorum,
Haydi senin şerefine aslanım, bu gece,
Bütün ölüleri badem gözlü ilan ediyorum.

Topla umutlarını kendine gel,
Geçmiş aktı gitti, kül rengi, bulanık sel,
Kör Cemşitin donsuz oğlan da işemiş içine,
Akarken kınalı geçmişin boğaziçine.

Karakolluk olsun bırak karanlık düşüncelerin,
Bir pencere aç ruhuna, aydınlansın hücrelerin,
İyidir temiz hava, her gece dolunayı çekmekten içine,
Çürümüş, kapkara olmuş akciğerlerin.

Otur, annene bir mektup yaz mesela,
Bahset sevdiğin kızdan, ne bileyim, yeniden okumaktan,
Yuva kurmaktan, çocuk yapmaktan
ya da yoğurt kutusunda çiçek yetiştirmekten.

Babana, kaderinizin aynı olmadığını söyle,
Utanma, git bir büyük al, koy önüne,
De ki ona, babalar gösteremez sevdiğini,
Ama ben daha baba değilim, seviyorum seni.

Yok mu senin kardeşin falan,
Sadece sevgidir insanın yanına kalan,
Bakma racon kestiğimize külliyen yalan,
Güneş doğacak birazdan, bir kahve yap, arkana yaslan.

Şimdi iyi dinle sözümü,
Yirmialtı yıl olmuş,
Bana sorarsan, kapattım açtım gözümü,
Elimde kalan bir kaç sıkı dostmuş,
Sen de adam oldun artık buldun özünü.

Kendini daha çok seveceksin,
Kadınını sevdikçe,
Bırak da son sözü o söyleyiversin,
Neticede hepsi birer kraliçe.

Paltomu getir benim askıdan,
Güneş doğdu, gazeteler çıktı baskıdan,
Bir gazete alacağım,yazısı bol, sol sütunlarından,
Terkedilmiş bir banka oturup, şiirler yazacağım,
Boş kalan yerlerine aşkımdan.

Büyük adammış Mustafa Kemal Paşa,
Sevmeyi de öğretmiş inceden, halka,
Bu sabah, sen doğarken yeniden,
Ben de sıcak ekmek kokulu ellerimle okşayıp saçını,
Öpeyim sevgilimi yanağındaki gamzeden.

Hay sen çok yaşa e mi,
Laf nereye geldi, bahsederken çaresizliğinden,
Gördün mü bak, ne kadar dolu ne kadar güzel hayat,
Merak etmeli insan, ne güzellikler çıkacak heybesinden...

Haydi, bir söz ver şimdi delikanlım kendine,
Korkma tutamazsan o seni tutar,
Sev korkmadan, inadına inadına,
Yüzlerce deniz gezmiş olsan da,
Demir at artık bir limana.

Öfkenle sev,
Kavganla sev,
İnsanlığınla, uysallığınla sev.
Sev dostum, yanağı gamze, gözü şehla bir güzeli,
Kaybol gözlerinde, bencileyin,
Adam eder sevmek erkeği.

Sev, sev, sev dostum,
Hesabını yapmadan,
Ötesini düşünmeden,
Bir de benim yerime sev!