Adam Mezarı Şiiri - Buse Güngör

Gökte bakırdan bir geyik,
Fundalıklar arasındaki
Bir eşek arısı adamın mezarına,
Doğruca kanatlarını hızlıca çarpar.

Ve fularını son kez takmıştı
Vahşi boğa elinin ayasına doğru baktı;
Ve onlar sevinç getirilerini,
En kuytu yerlerinde sakladılar.

Mezarın gri duvarları,
İlkel formunu koruduğunda;
Ölü yırtmaçlı kalplerinin
Hiçbir şeyi hatırlamayacağını düşündüler.

Onlar kaderlerini
Kederlerinin içindeki gelgitle akacağını düşündüler;
Ama şimdi mutlulukları nerede?
Ve yalnızlıkları nerede?

Eh-onurlarının hava alması için kuşansınlar
Ya da uçan kuşların getirdiği;
Sonsuz özgürlüğün
İçinde yuvalarını kursunlar.

Ve adamın mezarı,
Eğer gözleri hala ilk günkü gibi canlıysa;
Ağlasalardı-kuşlar
Burada olmazlardı.

Sakin deliksiz uykusunda
Sadece derin bir form al
Ve o arada içini içine çeker
Adam kendi mezarında.

Üfleme o rüzgarı sakın!
Bir daha kıble gelemeyebilir
Sen sadece akarsuları üfle
En azından özgürlüğün geri gelebilir.

Ve adamın mezarı
Seslenemez doğaya-işte bu yüzden
Fakat benim yerime de doğayı üfle
Çünkü burada başka bir sese ihtiyaç yok!