Adam kadın düet 3 Şiiri - Murat Ülkü

ADAM:
Boşluğa çarpıp dönen, adımlarımın yankısıydı,
Telefon elinde iken, her sözün bir yalan maskesi.
"Meşgulüm" diyen o ses, artık en derin bir utançtı,
Başka bir pencerede, sana ayrılan zaman hiçti.
Gözümdeki perde indi, o sessiz günde nihayet anladım.
Q
​KADIN:
Limansız rüzgârınsa, demir atmayan gemi benim miydi?
Perde indi gözümden, ben de o yolda kaybolmuştum, bil ki.
"Meşgulüm" derken sana, inanki boşluktaydım ben de hep,
O görünmez ekran değil, içimdeki büyüyen kargaşaydı asıl sebep.
Q
​ADAM:
Bu dünyanın düzeni, bir "değer" pazarı yeridir:
Kimi, kalbi yorgun düşmüş, yalnızca artık kalanı sunar.
Kimi de tüm telaşını, tüm dünyayı bir kenara atar,
Sana bir an varmak için, o boşluğu, o zamanı yaratır.
Oysa biz, iki çizgi arasında kör bir uçurumduk;
İşte o an, yüreğime oturan o kırıntı, yazılan son hükümdür.
Q
​KADIN:
Sen pazar yerinde kalbi yorulmuşu seçtin sadece,
Oysa ben o telaşın içinde, sana varmayı denerken eridim.
Uçurum tek değildi ki, iki çizgi arasında yandı,
İkimiz de baktık ona, farklı yönleri görerek savrulsuk
Q
​ADAM:
Sen ki; "Beni bekle" derken, gözün başka limanlara demirliydi,
Yorgun ruhumda bıraktığın son huzurumu yitiren.
Gözlerim yolda donmuş, parmaklarım tuşlarda buz tutmuştu;
Oysa sen başkasının rüyasında, bir sahte seferi yaşıyordun.
Q
​KADIN:
"Başka limanlara demir attın" dedin, oysa kolaydı,
Unuttun ki o limanlar, benim de ruhumun sürgün yerleriydi.
Sahte huzur arayan sendin belki de, beni suçlama;
Kaybettiğin o zaman, benden de çalınan, heder edilen ömürdü.
Q
​ADAM:
Şimdi ben, takvimden kopardığım her günün değerini biliyorum,
Sana harcanan o son dakikayı, vicdanımdan kovdum, sildim.
Kaybedilen zamanın geri dönüşü yoktu, bu gerçeği öğrendim;
Gözümdeki bu parlaklık, senin gölgende dahi sönmeyecek bir ışıktır.
Q
​KADIN:
Şimdi tahtına oturdun, vicdanından kovdun beni,
Değerli olmak hakkın, ama gölgede bırakma hissiyle.
Unuttuğun tek bir şey var: O takvimin her sayfasında,
Seninle birlikte yanan bir ortak zaman dilimiydik biz.
Q
​ADAM:
Şimdi tahtıma oturdum, kalbimin kapısı ebedi kilitli,
Ben artık ucuz bir zaman değilim, paha biçilmez ve değerliyim.
Müsait vaktinde sevgi dileyen o eski ruh, işte orada bitti.
Q
​KADIN:
Oysa elimde tuttuğum, aşkın kesilmiş son faturasıydı,
Kalbimin üstünde kalan en ağır kara, en büyük sancıydı.
Ne sana varmayı bildim, ne de kendime dönebildim,
İki kör uçurumu birden yaşamak, benim kırık yazgımdı.
Q
​ADAM:
Vakit ayıranlar kalabalıktı, zamanı yaratanın kim olduğunu anladım:
O da, bu zehirli yükü taşımaktan yorulan kendi gölgemdi,
Ta ki, aynada kendi 'kendine' yeniden gülen yüzümü görene dek.
Q
​KADIN:
Ben o ucuz zaman değil, senin gönlünde kalan son izim,
Aynada gülen o yüzün, benim de sana tek dileğimdir.
Ama o son hüküm, o keskin karar sana aitse eğer,
Benden geriye kalan, bu dünyada yalnız bir gölge olmaktır.