Adam II Şiiri - Tunga Eralp

Ne adamlar gördüm, adamın dibi,
Heybetinden meydan ona dar sanır,
Bazıları kağıttan kaplan gibi,
Her çöplüğe yayılmayı kâr sanır.

Kimi yüksek uçar, inmez hiç yere,
Keyfi gıcır, alnı bulanmaz tere,
Dolaşır, göz süzer poz vere vere,
Her güzeli kendisine yâr sanır.

Biri iflah olmaz, beyin vurgunu,
Öteki bilemem neyin yorgunu,
Bazısı sırtında çayır sorgunu,
Her beyazı başa yağan kar sanır.

Yobaz desen aklı vermiş kiraya,
Aracısız dönmez yüzün Mevlâ'ya,
Hacet için şeyhi sokmuş araya,
O meczubun kerameti var sanır.