İnsanca Şiiri - Tevfik Karınca

yalnızlığımın var olan telaşlarında
söküklerini dikiyorum anıların
insan üstü bir çaba,yoruldum
hafızasını yitiriyorum belki
yaşadığım o umutsuz aşkların
ihanetle beslenen kadınlar istemiyorum artık

ben haylaz bir çocuk gibi severken
üstüme yıldırım düşmüşcesine
dağılmak istemiyorum
ihanete doymayan kadınlar istemiyorum

irtifa kaybedip de yere çakılmak gibi
yaşamaktan yoruldum
oysa düşlemek sevişmeleri
öyle nazlı öyle güzel
artık aşktan anlamayan kadınlar istemiyorum

bayram harçlığına ruhunu satan kadınlar
kaybettiklerinin hesabını benden soran
ve sahte gözyaşlarına şeytan karışmış
bir o kadar da kendine alışmış
harita üstünde yeri belli kadınlar istemiyorum

tutuşmuş saçlarında yangın düşkünü olan
ben giderken sadece arkamdan bakan
sevmeyi başaramayan kadınlar istemiyorum
çünkü ben insan gibi seviyorum