Vakit aynı vakitti hep
Yol kenarındaydı, banka oturmuştu
Kavuşulmuşluğun edasıyla öylece duruyorlardı
İki dost gibiydiler , sessizdiler , çaresizdiler
Bir süre sonra yüzünü gök yüzüne çevirdi
Baktı baktı , yutkundu , yine suskundu , yorgundu
Belliydi canı çok yanıyordu , gözleri o gözleri
Uykuların kaçar geceleri
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık
Devamını Oku
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta