Adam Düşünüyor Şiiri - Suna Doğanay

Adam düşünüyordu bomboş durakta.
Bitip tükenmiş gibi boş noktada gözleri
Kıvranıyordu acıyla yıkanmış çizgileri
Bir sağa bir sola
Sahipsiz bir tekne gibi hatta
Nefret, kaygı, çaresizlik ateşiyle
Serilmişti yüzü bilinmeyen bir yola.

Elleri katran, umutları yasaklı zamandı sanki.
Seğiriyordu yanağında iki küçük nehir
Kim bilir kaçıncı uyanışındaydı yağmurun,
Kaç yıldız yas tutuyordu gönlünde kim bilir!

Adam düşünüyordu kendinden uzak.
Zamansız rüzgârlarla darmadağın
Süzülen yaprak mıydı isyanları ağlarının
Çoktan yazılmış gibi fermanlar
Kapatmıştı kendini biçimsiz bir dünyaya

Karayip Korsanları geçiyordu önünden
Yağmalanırken derin denizde gözleri
Hiç oralı değilmişçesine, salkım saçaktı yüreği
Dudağında nikotin izleri, şakağında tereddüt
Ve yüzünde ürkek bir dağılışın düğmeleri
Küllenmiş bir kalp ve belki gece yarısı heykeli.
Adam düşünüyordu Güneş’i saklayan bulutlara sığınarak.

Senaryolar yazıyordum kendimce.
En olmadık köşelerine dolmuşun.
Dolambaçlı bir çöküş mü, kuşatılmış fırtına…
Yoksa sonu mu gelmişti bütün evrenin?
Neler gördü bu bezginlik kim bilir,
Daha kaç gölge düşecekti omuzlarına!

Belki silmek istiyordu yaşadığı kışları.
Düşleri, aşkları, yorgun bakışları…
Uzak bir halkın kavgası içinde,
Adam düşünüyordu kara çukurlardan atlayarak.
Avunurken Ay yüzlü gizeminde tünellerin
Kaçırmıştı son gidişini de trenin.

Savrulup duruyordu gökyüzünde uçurtmalar,
Rüzgâr kovalıyordu saçlarını umutların.
Kaçmak kurtuluş muydu hey adam!
Kendinden kaçamazsın… Kendinden kaçamazsın.