Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Can dostum abdullah.şiirini herkesten önce okumam gerekirken benden kaynaklanan bir sebeble bu güne kaldı. şiirini ibretle okudum
Bir insan sonradan görme olunca
Köyde hamal olan şehre gelince
Sayemde üç – beş kuruş bulunca
Kişiliği beşe ona dağılmış…
Dostlarım var diye bende güvendim
Güvenmek bir yana birde övündüm
Anlayınca feryat edip dövündüm
Meğer bu Abdullah her gün sağılmış…
Ne yazık dostlarım adam değilmiş...
herkesin buna benzer tecrübeleri vardır. bende
maddi bir sıkıntı anında aynı şeyleri yaşadım.etrafımda pervane dostlar,aklıma ve bana hayran olanlar ardımdan konuştular bunlar insanın olduğu yerde olan şeyler.fazlada kafaya takmamak lazım..şiirin güzeldi beğenerek okudum yüreğine ve kalemine kuvvet.allaha emanet ol.
dost yaralar insanı en çok dostum
yüreğine sağlık
Abdullah kardeşim ya da müsaadenle oğlum ben 52 yaşındayım senden büyük iki oğlum var.Sen 26 yaşındasın ayıldın ve dostlarını gördün adam değilmiş.Ama varsa kardeşlerini unuttun.Ben en büyük darbeyi güvendiğim kardeşlerimden yedim.Sayemde borçlanıp emekli maaşı bağlattığım kardeşim aldığı maaşla bana olan borcunu vermiyor.İş kuranlar icradan kurtulanlar sen sen ol vazgeçebileceğin kadar borç ver.Ödeyebileceğin kadar kefil ol.İyi düşün ama bu oğlun ya da kardeşin bile olsa.Sevgiler selamlar.YALNIZ KALEM/A.Y.
Ah abdullah bey kardeşim, aynı duyguları aynı yaşantıyı bende yaşadım ve yaşıyorum daha. Allah kimseyi namerde muhtaç etmesin. En yakının kardaşın bile dar günün de yüzüne bakmaz olur. Ben o acıları çok iyi bilirim. Çok güzel dile getirmişsiniz. Kularım sizi ve dizelerinizi. Saygım ve sevgimle kalın.
Ruhi HATUNOĞLU
Var günümde bana dost bildiklerim
Kara günde meğer adam değilmiş
Zordayım deyip haber saldıklarım
Dediler uzak dur borcun yığılmış…
Cebim dolu iken yanımda olan
En ufak darlığında kapımı çalan
Benim desteğimle mal ve mülk alan
Varlığın içinde yok’a boğulmuş…
Kendime bir ömür yoldaş saydığım
Öz gardaşım gibi sevgi duyduğum
Zaman oldu ben bu candan caydığım
Ona buna uşak olup eğilmiş…
Bir insan sonradan görme olunca
Köyde hamal olan şehre gelince
Sayemde üç – beş kuruş bulunca
Kişiliği beşe ona dağılmış…
Dostlarım var diye bende güvendim
Güvenmek bir yana birde övündüm
Anlayınca feryat edip dövündüm
Meğer bu Abdullah her gün sağılmış…
Ne yazık dostlarım adam değilmiş...
Çok güzel bir konuyu işlemişsin gerçekler acı ancak suç insanları tanımadan olduğundan fazla değer verenlerde de yok mu insanları tanımak çook zor amma tanımadan da güvenmeyeceksin çok zalimler var çünkü onlardan Allah dürüst kişileri sakınsın korusun, iyi ahlaklı düzgün karekterli iyilik bilir mert insanları selamlıyor saygılar sunuyorum.
Dostlarım var diye bende güvendim
Güvenmek bir yana birde övündüm
Anlayınca feryat edip dövündüm
Meğer bu Abdullah her gün sağılmış…
Ne yazık dostlarım adam değilmiş...
SEVGİLİ KARDEŞİM,
ANLATTIĞIN BU OLAY MAALESEF HAYATIN ACI GERÇEKLERİ. KEŞKE BU ACI TECRÜBEYİ HİÇ YAŞAMASAYDIN. ANCAK TESELLİ BULACAK BİR YANI DA VAR. EN AZINDAN CANINA BİR ŞEY OLMAMIŞ. RIZK YİNE KAZANILIR, AMA KİŞİ ÖLDÜĞÜ ANDA ONUN KIYAMETİ KOPMUŞ DEMEKTİR(KÜÇÜK KIYAMET) . SEN YİNE DURUMU SENDEN DAHA VAHİM OLANLARA BAK VE SABRETMEYE DEVAM ET. ALLAH YAR VE YARDIMCIN OLSUN. ŞİİRİN ÇOK GÜZEL. 100 PUAN.......
Ne yazıkki öyle dostum varlığımızda yanımızda olanlar bugün yokluğumuzu sezince semtimize selam vermez oldular çok güzel anlatım tebrikler kutlarım allaha emanet olunuz saygılar hasan karabay
Yaşamın gerçeklerini genç yaşta öğrenmen, ileri ki dönemlerinde çok şey kazandıracak sana. Güzel de dökmüşsün dizeler kardeş. Mutlu kal, gözlerinden öperim
Sayın Çalışır her hata bir tecrübedir.Bu da size bir tecrübe olmuştur.Yaşınız henüz genç bu günleride atlatırsınız.Sağlam yürekli ve gerçek dostlar edinmek için önce alışveriş yapacaksın sonra kavga edeceksin demiş atalarımız.Adamın hası kavgada ve alışverişte belli olurmuş.Günümüzde dostluklar mezara kadar değil maalesef pazara kadar.Menfaatlerin çakıştığı yerde dostluk bitiyor.
Şiiriniz Kul Himmet'in bir şiirini hatırlattı bana
seyyah oldum şu alemi gezerim
bir dost bulamadım gün akşam oldu
kendi efkarımla okur yazarım
bir dost bulamadım gün akşam oldu
Kaleminiz daim olsun.
Tebrikler.Hayat tecrübelerden ibarettir.Tecrübe de,amiyane tabiriyle,yenilen kazıkların toplamıdır.
Gönlüne sağlık.
Bu şiir ile ilgili 39 tane yorum bulunmakta