Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
bunlar 'mani' bile değil..kaldı ki şiir olsun..
harikasınız çok güzeldi yazan yüreğe selam olsun saygılar kaleminize'
Kendime bir ömür yoldaş saydığım
Öz gardaşım gibi sevgi duyduğum
Zaman oldu ben bu candan caydığım
Ona buna uşak olup eğilmiş…
Maalesef sağlam dostlukların nadir görüldüğü bir dönemde yaşıyoruz.Bu açıdan baktığımızda eserinize yansıttığınız düşüncelerinize katılmamak elde değil.En yüksek puan ile kutluyorum.
dostsuz dünya;zaman kadar tatsız,günah kadar kötü,cehennem kadar ürkütücü...dostlar niçin satılır çıkar pazarlarında?niçin vefasızdan dert yanarız?cevabını sadık versin...
Yinede ne mutlu sizeki yol yakınken gerçeği kavrayabilnmişsiniz buda sizin açınızdan çok güzel. evet insan içindekileri dökünce işte bu muhteşem dizeler oratya çkıyor elinize ve dilinize sağlık tebrik ederim
Dostlarım var diye bende güvendim
Güvenmek bir yana birde övündüm
Anlayınca feryat edip dövündüm
Meğer bu Abdullah her gün sağılmış…
Ne yazık dostlarım adam değilmiş...
Çok güzel ve anlamlı bir şiir, kutlarım... 10 puan... 'Antolojime... Sevgiyle kalın...
Saygı değer kardeşim, Güzel bir şiir oluşmuş tebrik ederim,kalemine, yüregine, emegine, saglık.Yaradan güzel ilham vermiş siz yazıyor, bizlerde,feyz alıyoruz. Rabbimin en güzel lutfları,sizin olsun.Sevgiler...
Güzel ŞAİRİM;
Şiiriniz çok manidar,
Hikâyesinden de etkilendim.
Aklıma bazı şeylerin gelmesine
sebeb oldunuz,
İslâmî prensipler arasında
şöyle bir ifade vardır. Nüsn-i Niyet
adem-i îtimat derler. Yani İyi niyetli
ol ama itimad etme, demek
Geçenlerde stede bir şair öğretmen
çok dardaolduğunu söylemişti,
ona da dostları bakmadılar bile,
çok üzülmüştüm.
Ahir zaman hastalığı; Hile ve şüphe
arttığından böyle oluyor. Ne gelir elden.
Şiir çok güzel ama işler bozuk..
Tebrikler ve selamlar.
Bedri Tahir Adaklı
onlar için şöyle dedim..
Adam Dedik
bir kele
-saçların sırma
de hele.
kel sırma saçlı mı olur?
................................
bir köre
-gözlerin şahin
de hele.
kör şahin bakışlı mı olur?
................................
biz sana
adam dedik!
hele hele..
hale hele..
Hayat bu dersler çıkar içinden.
Bunlar olmazsa ne anlarız dost seçiminden.
Tecrübeyi sabit eyle çık işin içinden.
Kar kalır sana İnsanları tanıman
Bu şiir ile ilgili 39 tane yorum bulunmakta