Adam, Bıçak ve Çocuk Şiiri - Mustafa Boy ...

ADAM-BIÇAK VE ÇOCUK
Takla vura vura bir bıçak,
Çiğ karanlığı yırtarak,
Döşüne saplandı,
Gece saçlı adamın,
Yüreği sızlamadı bir annenin,
Birden sıçramadı uykusundan bir sevgili,
Bir bıçak takla vura vura,
Döşüne saplandı gece saçlı adamın,
Sessiz bir çığlık olmadı kulaklarda,
Ve yankılanmadı gecede, gözyaşları..

Duvarlara serpiştirilmiş tek renk resim gibi,
Eroinman fahişelerin aynalara kondurduğu,
Dağınık ruj lekeleri gibi,
Kaldırımlara öylesine bir iz bıraktı kan,
Dolunaydı,
Şavkı koca devleri andıran bulutlara vuruyordu,
Bulutlar ürkütüyordu,
Yanan bir sigara ağzında,sarı benizli, zayıf çocuğu
Adam yatıyordu, boylu boyunca,
Adam ölüyordu, öylesine ölüyordu işte...

Deniz kulakları sağır edecekmişçesine
Çığlıklar savuruyordu,
Kayalardan çıkan ah vah sesleri, ürkütüyordu,
Kara bir çarşaf giymişti şehir,
Şarkılar romantikliğini yitirmişti,
Deniz siyahtı, simsiyah gece içinde,
İçine kimi attılar, kaç kişiydiler,
Ayak sesleri ele vermedi katilleri..

“esmer uzun boylu, göğsünden bıçaklanmış,
bir genç adam cesedi bulundu, bugün sahilde”
yerel ve ulusal radyolarda geçer bu haber,
gazetelerde kanlı-ıslak resimleri boy boy,
bir adam ölmüştü, gece saçları, hantal ayaklarıyla,
o adam ölmüştü, artık nefes borcu yoktu hayata

o geceyi, adı pek duyulmamış
bir hastanenin morgunda ki,
buz gibi bir yatakta geçirdi
buz tenli, gece saçlı adam,
bir annenin haberi olmadı,
bir sevgili ağlamadı durup dururken,
intikam yemini eden bir kardeş olmadı,

belediye mezarlığının kimsesizler bölümünde,
bir kişilik yer ayırtıldı, eğreti bir çukur
üç-beş tahta, eski bir hasır bulundu,
yer altındaki huzur evi için,
adını bile bilmediği birkaç yaşlı amca
cenaze namazını kıldılar,
öğlen namazını müteakip,
törensiz, sade, kimsesiz konuldu zavallı,
belediyenin siyah renkli,
üstünde hilal bulunan cenaze arabasına,
iki hamal tarafından, alalede bir tabutta
sirenini öttürdü siyah araba,
ağır ağır yürüdü mezarlığa..

bir bıçak,bir adam, ve bir çocuk,
bıçak bir poşette, cinayet delili olarak saklandı,
adam belediye mezarlığının kimsesizler bölümünde,
derin bir uykuda,
sol döşü hala kanlı duruyor,
çocuk, iki elinin arasında başı
tuzlu gözyaşlarıyla suluyor, henüz çıkmaya başlamış bıyıklarını,

anne ağlamadı,
kalbinde bir boşluk oluşmadı o esmerin,
taziye ilanları olmadı gazetelerde,
bir ana ağlamadı,
bir ona ağlamadı,
kimse umursamadı,
kimse duymadı...

13.02.1997 / saat:1100